Το ξύπνημα της άνοιξης. Η επιστροφή της Περσεφόνης στη γη και στην αγκαλιά της μητέρας της Δήμητρας. Η “ποίηση” της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας.
Η ομορφόμαλλη και σεμνή θέα, η Δήμητρα, είχε μια κόρη. Την λέγαν Περσεφόνη κι όλοι τη θαύμαζαν για την ομορφιά και τη χάρη της κίνησής της. Καθώς η Περσεφόνη έπαιζε μια μέρα με τις φίλες της, τις Νύμφες, στα λιβάδια, κάπου στην άκρη του κόσμου, μαζεύοντας μενεξέδες και κρίνους, ο θεός του Κάτω Κόσμου, ο ξακουστός Πλούτωνας ή Άδης όπως τον λέγανε οι περισσότεροι, βρήκε την ευκαιρία και άρπαξε την Περσεφόνη που από καιρό του άρεσε.
Άφησε λοιπόν ο Δίας τη Γη να φτιάξει ένα λουλούδι τόσο όμορφο που κανένας δε θα μπορούσε να αντισταθεί στην ομορφιά του και τη λάμψη των χρωμάτων του. Από τη ρίζα του ξεφύτρωσαν εκατό λουλούδια και η απίστευτη μυρωδιά του ευωδίασε ολόκληρη τη θάλασσα και τον ουρανό ολάκερο.
Σε αυτό το πανέμορφο λουλούδι, όπως ήταν φυσικό, δεν αντιστάθηκε ούτε η Περσεφόνη. Έσκυψε να το κόψει και να το μυρίσει μα ξαφνικά…η Γη σχίστηκε στα δυο κι από μέσα ξεπρόβαλε ο Άδης πάνω στο άρμα του που το έσερναν τα αθάνατα άλογά του. Πήρε την Περσεφόνη και έφυγε τόσο γρήγορα που δεν τον είδε κανένα μάτι, μήτε ανθρώπου, μήτε ζώου.
Τους οκτώ μήνες που η Περσεφόνη είναι στη γη, η θεά Δήμητρα, η θεά της γης και της βλάστησης, ανθίζει και ευλογεί τα πάντα από τη χαρά της ενώ τους τέσσερις μήνες που φεύγει για τον Κάτω Κόσμο, όλοι οι καρποί των ανθρώπων μαραζώνουν και μαραίνονται όπως και η θεά Δήμητρα από τη λύπη της.
Αποσυμβολισμός του μύθου:
Ο μύθος έχει τοποθετηθεί σε πολλά επίπεδα και έχει μελετηθεί από πλήθος ερευνητών ως ένας εκ των κορυφαίων παγκοσμίως. Η ιστορία της Περσεφόνης μοιάζει να κινείται πράγματι σε λεπτές ισορροπίες που αγγίζουν τις πιο ιδιαίτερες χορδές του ανθρώπινου dna. Είναι ο διαρκής κύκλος της ζωής από το μαρασμό και το πένθος της άγονης γης στη βλάστηση και την καρποφορία. Είναι η αλλαγή που επέρχεται σε κάθε μεταβολή μέσα και έξω μας.
Η Περσεφόνη θα μπορούσαμε να πούμε είναι ο ίδιος ο καρπός, το στάρι που φυτεύεται στη γη, φυτρώνει, καρπίζει, φεύγει. Είναι η πορεία κάθε πράγματος που διέπεται από κανονικότητα. Είναι ο ήλιος και η πορεία του από την ανατολή στη δύση, μέχρι το επόμενο ξημέρωμα. Είναι η δύναμη των εξωτερικών παραγόντων (Άδης, ρόδι), τυχαίων ή μη που προστίθενται στη δική μας δράση. Είναι το πεπρωμένο μας. Είναι η δυνατή αγάπη μας προς τη μητέρα, τη δική μας αλλά και όλων, τη μητέρα γη. Είναι η αδυναμία μας να την αποχωριστούμε ό,τι κι αν γίνει. Η διαρκής επαναφορά μας σε αυτήν. Η Περσεφόνη και η διαρκής επιστροφή της είναι ένας παγκόσμιος μύθος.
