Ένας αθλητής φαινόμενο που γιγάντωσε το αγώνισμα των κρίκων σε παγκόσμιο επίπεδο και έγινε ένας από τους λίγους Έλληνες που εξέλιξαν το αγώνισμά τους
Από το χάλκινο του Τσελίδη, περάσαμε αστραπιαία στο αργυρό του Χρήστου στη συνέχεια στα χάλκινα μετάλλια της κωπηλασίας (Φίτσιου – Κοντού, Παπακωνσταντίνου – Γκαϊδατζής) και τώρα στο χάλκινο της παλιάς καραβάνας της ομάδας, του Λευτέρη Πετρούνια.
Η ταχύτητα των διακρίσεων και των συμμετοχών των Ελλήνων αθλητών είναι τέτοια που αμφιβάλλω αν προλαβαίνουμε να συνειδητοποιήσουμε όλοι πόσο σπουδαία είναι η παρουσία του ελληνικού αθλητισμού στο Παρίσι, πολύ περισσότερο αν στην ίδια εξίσωση προσθέσουμε τις συνθήκες στις οποίες προπονούνται.
Το τελευταίο σχόλιο -αυτό για τις συνθήκες, ναι- είναι το πικρό κερασάκι στην τούρτα έπειτα από κάθε διοργάνωση. Δεν έχουμε καταφέρει να το ξεφορτωθούμε ακόμα. Ο Λευτέρης είναι ένας από τους αθλητές που τα καταφέρνει σε κόντρα συνθήκες και τούτο προσθέτει στην τεράστια αξία του μια στρατιά θαυμαστικά.
Δεν είναι μόνο το σπάνιο επίτευγμα των τριών διαδοχικών Ολυμπιακών μεταλλίων που τον κάνει ξεχωριστό, αλλά και το γεγονός ότι είναι ένας από τους λίγους Έλληνες αθλητές που κατάφεραν να εξελίξουν το αγώνισμα ή το άθλημά τους. Άλλαξε τους κρίκους. Έκανε πιο δύσκολο το αγώνισμα.
Επί χρόνια οι αντίπαλοί του προσπαθούσαν ανεπιτυχώς να τον αντιγράψουν και η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν έχει καταφέρει ακόμη να παρουσιάσει με την ίδια καθαρότητα και άνεση τις ασκήσεις του στους κριτές και στο κοινό. Ο Λευτέρης μπορεί να παραμείνει “παγωμένη εικόνα” για τρία δευτερόλεπτα στο κλείσιμο κάθε άσκησης και το κάνει μέχρι σήμερα, σε αντίθεση με τους αντιπάλους του που δίνουν μόνο τα δύο απαραίτητα δευτερόλεπτα ακινησίας στο κοινό.
Αυξάνει έτσι όχι μόνο τον βαθμό δυσκολίας, αλλά και καταπόνησης. Διότι αυτό που βλέπουμε να εκτελεί πάνω στους κρίκους πρέπει να πολλαπλασιαστεί με τις ατελείωτες επαναλήψεις στην προπόνηση. Κάπως έτσι θα καταλάβουμε πώς προέκυψαν τα δύο χειρουργεία στους ώμους του.
Είναι ο υπεραθλητής, ο οποίος τραυματισμένος -μόνο με τον ένα ώμο του σε πλήρη λειτουργία- κατόρθωσε να στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής στη Ντόχα. Άλλος δε θα τολμούσε να ανέβει στους κρίκους. Ο γιατρός του και γιατρός της πολεμικής αεροπορίας, Οδυσσέας Παξινός τότε τον χαρακτήρισε “κομάντο”, εξηγώντας απλά ότι δε γίνονται από τον μέσο γυμναστή αυτά που κάνει ο Λευτέρης.
Είναι ο αθλητής, ο οποίος στο Ρίο έκανε τους ξένους σχολιαστές να αλαλάζουν όταν τον είδαν να επιχειρεί τον σταυρό τέλεια απλά ακουμπώντας την παλάμη του στους κρίκους, δεν κλείδωνε τα δάχτυλά του γύρω από αυτούς και έμεινε ακίνητος χωρίς να τρέμει, περισσότερο από κάθε αντίπαλό του. Πολλοί προσπάθησαν να τον αντιγράψουν μέχρι σήμερα, όμως κανείς δεν πρόσφερε τέτοια τελειότητα στις ασκήσεις. Μόνο αυτός!
Ανήκει στους λίγους που πήραν ένα αγώνισμα από το χέρι και το πήγαν παραπέρα σε παγκόσμιο επίπεδο! Κάτι αντίστοιχο έκαναν ο Πύρρος Δήμας, ο Ιωάννης Μελισσανίδης και ο Βλάσης Μάρας. Άλλαξαν τα δεδομένα στα αγωνίσματά τους και οι δύο εξ’ αυτών πορεύτηκαν με τον ίδιο προπονητή. Ο Δημήτρης Ράφτης είναι ο προπονητής του Λευτέρη, όπως ήταν και του Μάρα.
Αυτό το σπάνιο χαρακτηριστικό του Λευτέρη, όπως επίσης τα τρία Ολυμπιακά μετάλλιά του, η αρτιότητά του πάνω στους κρίκους, η διάρκειά του στο άθλημα και η συνέπειά του στις διακρίσεις τον τοποθετούν στο πάνθεον του αγωνίσματος, ενώ μαζί με τον Πύρρο Δήμα είναι πιθανότατα οι δύο κορυφαίοι Έλληνες αθλητές.
Με το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησε χθες, συμπλήρωσε 13 χρόνια, 10 μήνες και 23 ημέρες στην ελίτ της ενόργανης γυμναστικής ή αλλιώς 5.075 ημέρες συνέπειας στις διακρίσεις!
Είχε πετύχει την πρώτη διάκρισή του στις 9 Απριλίου του 2011. Τότε, ανέβηκε για πρώτη φορά στο βάθρο μεγάλης διοργάνωσης στην κατηγορία των ανδρών. Κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Βερολίνου κι έκτοτε πέτυχε το απόλυτο των μεταλλίων. Δεν άφησε κορυφή απάτητη κατακτώντας χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα.
Λευτέρη, σ’ ευχαριστούμε!
Πηγή: sports24.gr
