Ο πρόεδρος της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής καλεί για μια «επανάσταση της ένταξης» στην συγκινητική τελετή έναρξης
Οι 17οι Παραολυμπιακοί Αγώνες ξεκίνησαν υπό έναν καταγάλανο ουρανό, και η νύχτα φωτίστηκε καθώς το Παρίσι έδωσε ένα ισχυρό μήνυμα, επεκτείνοντας στον αθλητισμό των ατόμων με αναπηρία την ίδια ενέργεια και χαρά που έχει χαρακτηρίσει το ιστορικό του καλοκαίρι.
Στις επόμενες 11 ημέρες θα δημιουργηθούν νέοι ήρωες, θα ειπωθούν νέες ιστορίες και, ίσως, θα υπάρξει η δυνατότητα να δημιουργηθεί μια κληρονομιά θετικής αλλαγής για τα άτομα με αναπηρία. Αλλά μπροστά σε ένα κοινό 35.000 θεατών στην Place de la Concorde, μια τελετή γεμάτη τολμηρές, εκφραστικές χορογραφίες και μια παρέλαση 128 εθνών που αγωνίζονται, δημιούργησε μια ατμόσφαιρα γιορτής, δίνοντας την εικόνα μιας χώρας που βρίσκεται ακόμα σε «πανηγυρική διάθεση».
Ο πρόεδρος της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής, Άντριου Πάρσονς, κάλεσε για μια «επανάσταση της ένταξης» στην ομιλία του, ενώ ο πρόεδρος των Αγώνων του Παρισιού 2024, Τόνι Εστανγκέ, εξήρε τους φιλάθλους, λέγοντας πως «το κοινό εντελώς τρελό». Ο Γάλλος πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν, περιορίστηκε σε έναν σύντομο τελετουργικό ρόλο, κηρύσσοντας την έναρξη των Αγώνων, καθώς η ενέργεια της νύχτας ήταν διάχυτη.
Σε αντίθεση με την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, δεν υπήρχαν εικόνες βρεγμένων καλλιτεχνών να χαλάνε τη γιορτή. Οι θερμοκρασίες των 30°C και ο ανέφελος ουρανός εξασφάλισαν ότι όλα κύλησαν χωρίς διακοπές, με τις κερκίδες γεμάτες. Μέχρι τη στιγμή που η γαλλική αντιπροσωπεία μπήκε στην αρένα μετά τις 10 μ.μ., με τους ήχους του Champs-Élysées και διάφορων άλλων κομματιών που παραμένουν στη συλλογική μνήμη, το πνεύμα του καλοκαιριού του 2024 ήταν και πάλι σε πλήρη εξέλιξη.
Με 500 καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένων χορευτών, ποπ σταρ, επαναστατικών καπέλων και του πανταχού παρόντος DJ, η τελετή είχε τίτλο «Paradox», με θέμα ένα ταξίδι από τη Δυσαρμονία στη Συμφωνία. Όπως κάθε πτυχή του Παρισιού 2024, αυτή η ιδέα ήταν συνδεδεμένη με τη γεωγραφία και την ιστορία της γαλλικής πρωτεύουσας. Η τελετή ξεκίνησε με «ανοιχτό» τρόπο, δημοσίως, με τις Παραολυμπιακές αντιπροσωπείες να περνούν από ένα τμήμα των ηλιόλουστων Ηλυσίων Πεδίων και με μια συλλογή από στελέχη της UNESCO, ράπερ και τον Τζάκι Τσαν να τους συνοδεύουν ως μέρος της σκυταλοδρομίας της φλόγας. Τα Ηλύσια Πεδία, τα οποία παραδοσιακά είναι το μέρος όπου η Γαλλία αποδίδει φόρο τιμής στους ήρωές της (με μια παρέλαση για τους αστέρες των Ολυμπιακών Αγώνων που θα πραγματοποιηθεί τον Σεπτέμβριο), δεν είχαν συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες νωρίτερα αυτό το καλοκαίρι και είχαν κρατηθεί για τους Παραολυμπιακούς, όπου θα αποτελέσουν επίσης μέρος του μαραθωνίου την τελευταία ημέρα των αγώνων.
Από τους ανοιχτούς δρόμους, η τελετή μεταφέρθηκε σε μια εκδήλωση με εισιτήριο στην Place de la Concorde. Κάποτε γνωστή ως Place de la Revolution, τόπος εκτέλεσης του Λουδοβίκου ΙΣΤ’ και της Μαρία Αντουανέτα, μετονομάστηκε το 1795, μια πράξη που σύμφωνα με τον δημιουργικό διευθυντή των Αγώνων του Παρισιού 2024, Τόμας Τζόλι, έγινε «για να κατευνάσει και να συμφιλιώσει τους Γάλλους», καθιστώντας την πλατεία ένα «τόπο παραδόξου».
Ο Τζόλι υποστηρίζει ότι η τελετή εξερευνά μια περαιτέρω ανάγκη για συμφιλίωση: μεταξύ του 15% του παγκόσμιου πληθυσμού που έχει κάποια αναπηρία και των κοινωνιών που αγνοούν τις ανάγκες τους. «Η καλύτερη συνύπαρξη ξεκινά με την αμοιβαία εκτίμηση», λέει, «τότε μπορούμε να επισκευάσουμε, να συμφιλιωθούμε, να προσαρμοστούμε και να προχωρήσουμε μαζί μπροστά». Ειρωνικά, την ίδια εβδομάδα που μία από τις μεγαλύτερες Παραολυμπιονίκες της Βρετανίας – η Dame Tanni Grey-Thompson – αναγκάστηκε να βγει από το αναπηρικό καροτσάκι της και να σέρνεται έξω από ένα τρένο στο Λονδίνο καθώς προσπαθούσε να πάει στους Αγώνες, ο Τζόλι είπε ότι η τελετή θα καταδείξει ότι «η αναπηρία δεν είναι ένα ελάττωμα του ατόμου, είναι η αρχιτεκτονική, οι πρακτικές, οι στάσεις, οι τρόποι ζωής και τα κοινωνικά πρότυπα που δημιουργούν την ‘κατάσταση’ της αναπηρίας για αυτούς τους ανθρώπους.»
Η τελετή χωρίστηκε σε πέντε πράξεις, και οι παραστάσεις σκηνοθετήθηκαν από τον Σουηδό χορογράφο Αλεξάντερ Έκμαν, ο οποίος κλήθηκε από τον Τζόλι για να φέρει ενέργεια και χιούμορ στην εκδήλωση. Αυτή η απόφαση δικαιώθηκε αμέσως. Το εισαγωγικό κομμάτι παρουσίασε τον Γάλλο κολυμβητή και μοντέλο, Τεό Κιουρίν, ο οποίος δεν έχει χέρια ούτε πόδια, να συναρμολογεί ένα ταξί με τη βοήθεια των Phrages, ένα κόκκινο ιδιωτικό όχημα που τον μεταφέρει στην αρένα για να παραδώσει τη μοναδική του ατάκα: «Καλώς ήρθατε στο Παρίσι!».
Από εκεί, το θέαμα γέμισε ζωή με μια δίνη χορευτών και συγκινητικής μουσικής. Οι παραστάσεις περιλάμβαναν την Christine and the Queens να παρουσιάζουν μια ενημερωμένη και σχεδόν αγνώριστη εκδοχή του «Je Ne Regrette Rien» και μια εκτέλεση του «Bolero» του Ravel τόσο ισχυρή και δυναμική που διέλυσε όλες τις αναμνήσεις από τον Torvill και τη Dean. Οι καλλιτέχνες ήταν ένα μείγμα ατόμων με αναπηρία και μη, χορεύοντας μερικές φορές σε αντιπαράθεση (δυσαρμονία) αλλά τελικά ενώνοντας τις δυνάμεις τους (συμφιλίωση) σε ένα κομμάτι που ονομάζεται «Sportography» το οποίο συνδύαζε αθλητική κίνηση και καλλιτεχνική έκφραση, μαζί με οπτικές προβολές στον οβελίσκο στο κέντρο της πλατείας. Όλη αυτή η παράσταση υποστηρίχθηκε από το απίστευτο ταλέντο του Νοτιοαφρικανού χορευτή με ακρωτηριασμό, Μούσα Μόθα.
Μετά από τρεισήμισι ώρες θεάματος και ομιλιών, η τελευταία πράξη ήταν η εκ νέου αφή της Παραολυμπιακής Φλόγας και η απελευθέρωση του βψμού-αερόστατου στον ουρανό του Παρισιού.
Σύμφωνα με τον Έκμαν: «Συχνά βρίσκω ότι οι λέξεις είναι άχρηστες και ότι οι εικόνες, ή οι καταστάσεις που απεικονίζουν, είναι πολύ πιο πολύτιμες.» Σε μια νύχτα σαν αυτή, ήταν δύσκολο να διαφωνήσει κανείς μαζί του.
