Η σαρωτική νίκη του Anthony Albanese στις ομοσπονδιακές εκλογές της 4ης Μαΐου δεν ήταν απλώς μια εκλογική επιτυχία.
Ήταν μια πολιτική δήλωση με ξεκάθαρο μήνυμα: οι Αυστραλοί πολίτες γύρισαν την πλάτη στην πρόταση της αντιπολίτευσης και έδωσαν στον πρωθυπουργό μια δεύτερη, ισχυρότερη εντολή. Η κυβέρνηση των Εργατικών εξασφαλίζει άνετη πλειοψηφία στη Βουλή, ενώ ο αρχηγός των Φιλελευθέρων Peter Dutton δεν κατάφερε ούτε καν να διατηρήσει την έδρα του — ένα γεγονός με ιδιαίτερο πολιτικό βάρος.
Οι λόγοι πίσω από αυτή την ευρεία νίκη είναι πολλοί και σύνθετοι. Κατ’ αρχάς, η αντιπολίτευση απέτυχε να προβάλει ένα συνεκτικό, ρεαλιστικό όραμα που να ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανησυχίες της κοινωνίας. Η νίκη αυτή δεν προήλθε απλώς από την ισχύ της κυβερνητικής πλατφόρμας, αλλά κυρίως από την αδυναμία της αντιπολίτευσης να εμπνεύσει εμπιστοσύνη και να παρουσιάσει πειστική εναλλακτική.
Οι δηλώσεις του Dutton, που συχνά ερμηνεύονταν ως υπερσυντηρητικές και σκληρές, απομάκρυναν τοφιλελεύθερο κέντρο, ενώ η αμηχανία του κόμματος σε κρίσιμα κοινωνικά ζητήματα αποδείχθηκε καταλυτική. Αντιθέτως, ο Albanese παρουσιάστηκε ως ήρεμη δύναμη: σταθερός, προσγειωμένος, και πρόθυμος να συνομιλήσει με την κοινωνία χωρίς αλαζονεία.
Το κυβερνητικό πρόγραμμα επικεντρώθηκε σε ζητήματα που αγγίζουν άμεσα την καθημερινότητα των πολιτών — μείωση του φοιτητικού χρέους, ενίσχυση των υπηρεσιών υγείας, προσιτή στέγαση για νέους, και οικονομική ανακούφιση για τα νοικοκυριά. Οι πρωτοβουλίες αυτές, μαζί με την ευρύτερη πολιτική σταθερότητα που ενσάρκωσε ο Albanese, αποδείχθηκαν ελκυστικές σε ευρύ φάσμα ψηφοφόρων, ειδικά στους νεότερους και τις μεσαίες τάξεις των πόλεων.
Ωστόσο, η καθολική στήριξη που έλαβε η κυβέρνηση δεν σημαίνει πως δικαιούται να πορευτεί με αίσθηση αυτάρκειας ή εφησυχασμού. Αντιθέτως, η νέα εντολή συνοδεύεται από βαρύτερες απαιτήσεις. Η εμπιστοσύνη που έδειξαν εκατομμύρια πολίτες δεν αποτελεί λευκή επιταγή. Είναι ένα δάνειο ελπίδας, που θα πρέπει να αποπληρωθεί με διακυβέρνησηουσίας, εντιμότητας και αποτελεσματικότητας.
Το κόστος ζωής παραμένει υψηλό, η πίεση στο σύστημα υγείας είναι έντονη, η κρίση στην αγορά στέγασης οξύνεται και το εκπαιδευτικό σύστημα ζητά επειγόντως αναβάθμιση. Οι πολίτες περιμένουν λύσεις — όχι επικοινωνιακές εξαγγελίες, αλλά απτά αποτελέσματα.
Η κυβέρνηση πρέπει να γνωρίζει πως οι δικαιολογίες τελείωσαν. Δεν υπάρχει πλέον αντίπαλος για να ρίξει το φταίξιμο, ούτε «δύσκολη συγκυρία» που να καλύπτει την αδράνεια. Αν δεν μπορέσει να αξιοποιήσει την άνετη πλειοψηφία της για να υλοποιήσει τις υποσχέσεις της, τότε η απογοήτευση της κοινωνίας θα είναι ακόμη πιο βαθιά και η πολιτική φθορά ακόμη πιο γρήγορη.
Η ψήφος των πολιτών δεν ήταν επιταγή για πανηγυρισμούς, αλλά συμβόλαιο ευθύνης. Και σε αυτό το συμβόλαιο, η κυβέρνηση οφείλει να ανταποκριθεί στο ακέραιο — με σοβαρότητα, διαφάνεια και συνέπεια. Ευχόμαστε ολόψυχα να τα καταφέρει, γιατί αν δεν τα καταφέρει, η ίδια δύναμη που την απογείωσε στις κάλπες, μπορεί να τηνπροσγειώσει απότομα στην επόμενη αναμέτρηση.
