Τις τελευταίες ημέρες, δεκάδες χιλιάδες Ισραηλινοί (κατά πολλούς 500,000) βγήκαν στους δρόμους του Τελ Αβίβ, ζητώντας τον τερματισμό του πολέμου στη Γάζα και την άμεση απελευθέρωση των ομήρων.
Οι εικόνες αυτής της μαζικής κινητοποίησης έκαναν τον γύρο του κόσμου, δείχνοντας ότι η κοινωνία του Ισραήλ είναι βαθιά διχασμένη, όχι όμως για την ασφάλεια της χώρας, αλλά για το ποιο είναι το πραγματικό μονοπάτι προς την ειρήνη.
Η διαδήλωση αυτή αποδεικνύει κάτι κρίσιμο: ότι η κριτική στον πόλεμο δεν είναι συνώνυμη με την εχθρότητα απέναντι στο Ισραήλ. Αντίθετα, χιλιάδες Ισραηλινοί που αγαπούν την πατρίδα τους εκφράζουν δημόσια την άποψη ότι η συνέχιση των στρατιωτικών επιχειρήσεων δεν φέρνει λύση αλλά διαιωνίζει τη βία. Το να υψώνει κανείς τη φωνή του υπέρ της ειρήνης σημαίνει υπεράσπιση μιας άλλης στρατηγικής, όχι άρνηση του δικαιώματος του Ισραήλ στην ασφάλεια.
Η Αυστραλία έχει τοποθετηθεί με προσοχή σε αυτό το ζήτημα. Η κυβέρνηση Albanese τάσσεται υπέρ της λύσης δύο κρατών, στηρίζοντας ταυτόχρονα το δικαίωμα του Ισραήλ να προστατεύει τους πολίτες του. Ωστόσο, έχει καταστήσει σαφές ότι η προστασία των αμάχων και ο τερματισμός της ανθρωπιστικής κρίσης στη Γάζα αποτελούν αδιαπραγμάτευτες προτεραιότητες. Αυτή η στάση είναι παράδειγμα ότι μπορεί να υπάρχει στήριξη προς το Ισραήλ χωρίς να υπάρχει συμφωνία με όλες τις πολεμικές του επιλογές.
Ο όρος «αντισημιτισμός» συχνά χρησιμοποιείται άκριτα για να στιγματίσει κάθε φωνή που ζητά κατάπαυση του πυρός. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Η αντίθεση στον πόλεμο μπορεί να προέρχεται από βαθιά αλληλεγγύη τόσο προς τον ισραηλινό όσο και προς τον παλαιστινιακό λαό. Σημαίνει ότι κάποιος δεν θέλει άλλες απώλειες νέων στρατιωτών, άλλες οικογένειες σε πένθος, άλλα παιδιά να μεγαλώνουν μέσα στον φόβο.
Αν οι ίδιοι οι Ισραηλινοί πολίτες διεκδικούν ειρήνη με τόση αποφασιστικότητα, τότε όσοι στον υπόλοιπο κόσμο εκφράζουν ανάλογες απόψεις δεν μπορούν να θεωρούνται εχθροί του Ισραήλ. Το αντίθετο: συμβάλλουν στη δημιουργία ενός διεθνούς πλαισίου πίεσης για λύση.
Η αντίθεση στον πόλεμο είναι τελικά πράξη αλληλεγγύης προς την ίδια την κοινωνία του Ισραήλ. Δεν είναι άρνηση της ύπαρξής του, αλλά απαίτηση για ένα μέλλον όπου η ειρήνη δεν θα είναι ουτοπία.
