Η νέα μεταρρύθμιση στην περίθαλψη ηλικιωμένων, που τίθεται σε ισχύ την 1η Νοεμβρίου 2025, σηματοδοτεί τη μεγαλύτερη αλλαγή του είδους της στην Αυστραλία εδώ και τριάντα χρόνια.
Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι οι ηλικιωμένοι πολίτες πρέπει να συνεισφέρουν περισσότερο στο κόστος της φροντίδας τους, ώστε το σύστημα να παραμείνει βιώσιμο για τις επόμενες δεκαετίες. Ωστόσο, η μεταρρύθμιση αυτή έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις, καθώς αρκετοί φοβούνται ότι μεταφέρει το οικονομικό βάρος στους πιο ευάλωτους.
Από τη μία πλευρά, δεν υπάρχει αμφιβολία πως το υφιστάμενο μοντέλο έχει φτάσει στα όριά του. Με τις δημογραφικές αλλαγές και την αύξηση του προσδόκιμου ζωής, το κόστος φροντίδας ηλικιωμένων έχει εκτοξευθεί. Η κυβέρνηση εκτιμά ότι τα συμμετοχικά τέλη και η αναθεώρηση των παροχών θα εξοικονομήσουν δισεκατομμύρια για τους φορολογούμενους και θα επιτρέψουν τη μακροπρόθεσμη σταθερότητα του συστήματος. Η δέσμευση ότι οι πιο αδύναμοι οικονομικά θα πληρώνουν μόνο ό,τι μπορούν, καθώς και η ύπαρξη ανώτατου ορίου 130.000 δολαρίων, δείχνει μια προσπάθεια εξισορρόπησης.
Από την άλλη, οι ανθρωπιστικές οργανώσεις και οι εκπρόσωποι των ηλικιωμένων προειδοποιούν για τις κοινωνικές συνέπειες. Η αύξηση των ιδιωτικών επιβαρύνσεων για βασικές υπηρεσίες —όπως το μπάνιο, η καθαριότητα και η σίτιση— μπορεί να οδηγήσει πολλούς ηλικιωμένους σε περιορισμό των υπηρεσιών που χρειάζονται. Όπως σημείωσε η διευθύνουσα σύμβουλος του COTA, Pat Sparrow, «κανείς δεν πρέπει να αναγκάζεται να διαλέγει ανάμεσα σε ένα γεύμα και ένα ντους». Παράλληλα, η καθηγήτρια Kathy Eagar από το Πανεπιστήμιο της Νέας Νότιας Ουαλίας τόνισε ότι η απομόνωση και η μοναξιά αποτελούν ήδη τεράστια προβλήματα, τα οποία ενδέχεται να επιδεινωθούν.
Η μεταρρύθμιση προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κρίση προσωπικού και τις μακρές λίστες αναμονής, ενισχύοντας τη διαφάνεια και τη λογοδοσία των παρόχων. Η απαίτηση για αναλυτικούς λογαριασμούς και η παροχή οικονομικής βοήθειας σε όσους δυσκολεύονται είναι κινήσεις προς τη σωστή κατεύθυνση. Ωστόσο, η μετατροπή της φροντίδας των ηλικιωμένων σε «μοντέλο αγοράς», με ελεύθερη τιμολόγηση έως το 2026, ενέχει κινδύνους εκμετάλλευσης και κοινωνικού αποκλεισμού.
Η αλήθεια, όπως συμβαίνει συχνά, βρίσκεται κάπου στη μέση. Ναι, το σύστημα χρειάζεται μεταρρύθμιση και δημοσιονομική ευθύνη. Όμως η φροντίδα των ηλικιωμένων δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται αποκλειστικά ως οικονομικό ζήτημα. Είναι, πρωτίστως, ζήτημα αξιοπρέπειας και κοινωνικής αλληλεγγύης. Αν η κυβέρνηση επιθυμεί πραγματικά να φέρει μια «μεταρρύθμιση με ανθρώπινο πρόσωπο», τότε πρέπει να διασφαλίσει ότι κανένας ηλικιωμένος δεν θα μείνει πίσω, ούτε θα χάσει την καθημερινή φροντίδα που αξίζει.
