Σε αυτό τον κόσμο υπάρχουν οι «Μανάδες του Σαββάτου». Έτσι τις αποκαλούν.
Διότι μαζεύονται πάντα τα Σάββατα. Κρατώντας πανό στα χέρια. Και τις φωτογραφίες των αγνοούμενών τους. Στην Αργεντινή. Στην Τουρκία. Και κάποτε στην Κύπρο. Ναι, κάποτε. Διότι δεν υπάρχουν πλέον στην Κύπρο. Τις έβλεπα στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας. Τις πλησίαζα και κουβέντιαζα μαζί τους. Αναζητούσαν και εκείνες τους αγνοούμενούς τους όπως οι μανάδες στην Αργεντινή και στην Τουρκία. Κρατούσαν και εκείνες στα χέρια φωτογραφίες των αγνοούμενών τους. Οι περισσότερες ήταν ηλικιωμένες μανάδες. Πού χάθηκαν; Γιατί σταμάτησαν; Όμως, οι μανάδες της Αργεντινής ακόμα ψάχνουν. Ψάχνουν και οι μανάδες στην Τουρκία. Στην Αργεντινή συνεχίζουν από τον Απρίλιο του 1977. Έγιναν πολύ τρομερά πράγματα κατά την περίοδο της φασιστικής χούντας. Πέταγαν ανθρώπους από αεροπλάνα. Τους υπέβαλλαν σε απίστευτα βασανιστήρια. Δεν μπόρεσαν καν να βρουν τους νεκρούς. Έτσι συνέβη και στην Τουρκία. Πέταξαν κάπου εκείνους που σκότωναν και δεν βρέθηκαν καν τα ίχνη τους.
Η Αργεντινή και η Τουρκία δεν ξέχασαν τους αγνοούμενούς τους και τους ξέχασε η Κύπρος; Δεν βλέπετε πώς κλαίνε σιωπηρά κάποια βράδια όλοι για τους αγνοούμενούς τους που δεν κατέστη δυνατόν να βρεθούν ακόμα; Όμως, σταμάτησαν τα Σάββατα. Σταμάτησαν προ πολλού. Πέρασαν χρόνια. Μήπως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι γίνεται μια μεγάλη αλλαγή εντός της κοινωνίας ενόσω απομακρύνεται από το 1974; Μήπως έτυχαν εκμετάλλευσης εκ μέρους των φανατικών από τη μια και εκ μέρους των οπαδών της λύσης και της ειρήνης από την άλλη; Ενώ οι φανατικοί προσπαθούσαν να τις τραβήξουν προς το δικό τους μέρος, οι οπαδοί της ειρήνης είπαν ότι αυτή η εκδήλωση πλήττει την ειρήνη;
Τι μας συνέβη; Μήπως έχουν παραγραφεί όλα εδώ; Παραγράφηκε και το «δεν ξεχνώ». Παραγράφηκε και η κατοχή. Παραγράφηκε και ο χάρτης της Κύπρου που έσταζε αίμα από τον βορρά στον νότο. Πλέον χλευάζονται στην κοινωνία όσοι τα λένε και τα γράφουν αυτά. Αυτά δεν εξυπηρετούν τη λύση και την ειρήνη, λέει. Θέλουν να ξεχάσουμε και να μην θυμόμαστε και να υπενθυμίζουμε τίποτα. Να πετάξουμε το μίσος από την καρδιά μας. Όχι κύριε, όχι! Μην το περιμένεις αυτό από εμένα. Δεν μπορώ να πετάξω από μέσα μου το μίσος που νιώθω για όσους κατακρεούργησαν χωρίς έλεος εκείνους τους αθώους. Κρίμα αν δεν νιώθεις και εσύ μίσος όπως εγώ για τους δολοφόνους που κάρφωσαν σφαίρες στο κορμί ενός βρέφους 16 ημερών και ενός παιδιού τριών χρόνων. Μήπως είναι δυνατόν να μην νιώθει μίσος κάποιος για όσους βίασαν εκείνες τις γυναίκες και τις σκότωσαν μετά τον βιασμό τους; Πες μου. Πώς μπορώ να ζήσω χωρίς να μισώ όσους σκότωσαν εκείνα τα παιδιά στο ματωμένο μπάνιο;
Κρίμα που οι οπαδοί της λύσης και της ειρήνης κατάλαβαν και ερμήνευσαν λάθος την ειρήνη σε αυτό το νησί. Η ειρήνη γίνεται με αντιμετώπιση, όχι με συγκάλυψη των γεγονότων. Δεν γίνεται σκουπίζοντάς τα κάτω από το χαλί. Γιατί σε θίγει η λέξη κατοχή πλέον; Μήπως δεν είσαι υπό κατοχή τόσα χρόνια; Γιατί ψάχνεις άλλο λεξικό; Το όνομά της είναι εισβολή και κατοχή. Δεν είναι τίποτε άλλο. Θυμάμαι κάποτε σε έθιξαν και ο φωτογραφίες των Σολωμού και Ισαάκ στο οδόφραγμα. Φωνασκούσες. Ότι και αυτές πλήττουν τη λύση και την ειρήνη. Τις σήκωσαν. Ύστερα τις ξανάβαλαν στη θέση τους. Όταν κοιτάζω εκείνες τις φωτογραφίες, βλέπω το πραγματικό πρόσωπο του κατακτητή. Εσύ δεν το βλέπεις; Όταν κοιτάζω εκείνες τις φωτογραφίες, καταλαβαίνω ακόμα μια φορά πόσο θαυμάσιο πράγμα είναι η ειρήνη. Εσύ δεν το καταλαβαίνεις;
Οι Μανάδες του Σαββάτου. Αχ μανάδες…Χαιρετίσματα σε όσες ζουν. Να είναι αιώνια η μνήμη όσων έφυγαν χωρίς να σμίξουν με τους αγνοούμενούς τους. Είναι πολύ πονεμένη, πολύ θλιβερή ιστορία αυτή. Δεν μπορώ να τη γράψω. Δεν μπορώ να την πω. Πότε θα γίνει πραγματική ειρήνη σε αυτό το νησί; Όταν οι Τούρκοι κλαίνε και για τους Έλληνες νεκρούς όπως κλαίνε για τους δικούς του, και όταν και οι Έλληνες αρχίσουν να κλαίνε και για τους Τούρκους νεκρούς…
