Την επομένη της υπογραφής του Τουρκο-Λυβικού συμφώνου για την υφαλοκρηπίδα είχα τοποθετηθεί ευθέως στην εκπομπή 10 της Όλγας Τρέμη (αλλά και σε πολλές άλλες μετά) για τα παρακάτω:
1. Ότι το Τουρκο-Λυβικό σύμφωνο θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να ακυρωθεί και ότι η οιπαδήποτε προσπάθεια ακύρωσης θα πάρει πολύ χρόνο.
2. Ότι η διεθνοποίηση είναι εξαιρετικά σημαντική αλλά όχι τόσο στο επίπεδο των δημοσίων σχέσεων αλλά σε επίπεδο ισχυρών δυνάμεων, Διεθνών Οργανισμών και συστήματος Διεθνούς Δικαίου και εκεί πρέπει να στρέψουμε τις δυνάμεις μας όπου έχουμε αποτύχει
3. Ότι θα πρέπει να δείξουμε την αποφασιστική μας βούληση για να τεκμηριώσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα που καταπατώνται με το παράνομο αυτό μνημόνιο.
4. Και ότι σε κάθε περίπτωση για να μπορούμε να δράσουμε σύννομα αλλά και να έχουμε ελπίδες να μας δικαιώσει οιοδήποτε Διεθνές Δικαστήριο θα πρέπει να προετοιμασθούμε και να κάνουμε τις κατάλληλες ενέργειες από τώρα (έχουμε ήδη καθυστερήσει αδικαιολόγητα).
5. Πόσο μάλλον όταν η Τουρκία ανακοινώνει ότι επιδιώκει να κάνει την ίδια συμφωνία που έκανε με την Λιβύη και με το Ισραήλ αλλά και με άλλες χώρες στην Ανατολική Μεσόγειο (φανταστείτε να το κάνει π.χ. με την Αίγυπτο).
ΟΙ 12 ΣΤΥΛΟΙ
Και έκτοτε πρότεινα τα παρακάτω 12 δραστικά μέτρα πρόληψης:
1. Άρση της αναγνώρισης της κυβέρνησης Σαράζ για τους εξής λόγους:
• Υπέγραψε μία διεθνή συμφωνία χωρίς να την εγκρίνει το Λιβυκό
Κοινοβούλιο, το μόνο εκλεγμένο με ψηφοφορία από το λαό πολιτικό σώμα της
Λιβύης, ενώ του το απαγορεύει ρητά το προσωρινό σύνταγμα που υπογράφηκε
με την εποπτεία του ΟΗΕ στην Shkirat του Μαρόκου, από το οποίο αντλεί
την διεθνή και εσωτερική νομιμοποίηση και το οποίο παραβίασε.
•
Κάλεσε επίσημα ξένες στρατιωτικές δυνάμεις να παρέμβουν στο εσωτερικό
της Λιβύης, πράξη που του την απαγορεύει ρητά το προσωρινό σύνταγμα που
υπογράφηκε με την εποπτεία του ΟΗΕ στην Shkirat του Μαρόκου.
•
Υπέγραψε μία παράνομη συμφωνία αφενός και αφετέρου υπό καθεστώς
εκβιασμού από την Τουρκία προκειμένου να του στείλει στρατιωτική
βοήθεια, που συνιστά λόγο ακυρώσεως του μνημονίου σύμφωνα με το Δίκαιο
των Διεθνών Συνθηκών της Βιέννης και σύμφωνα με πολλές αποφάσεις Διεθνών
Δικαστηρίων.
2. Απέλαση του Λίβυου πρέσβη γιατί η κυβέρνησή του απώλεσε την εμπιστοσύνη της Ελληνικής κυβέρνησης, επειδή ενεργεί παράνομα στις διεθνείς σχέσεις της αλλά και στο εσωτερικό της χώρας (για τους παραπάνω λόγους) και όχι επειδή δεν μας έδωσε το κείμενο της συμφωνίας.
3. Επίσημη Μομφή κατά της Τουρκικής κυβέρνησης για το παράνομο μνημόνιο με το οποίο καταπατάει κυριαρχικά μας δικαιώματα.
4. Απέλαση επίσης του Τούρκου πρέσβη για τον ίδιο λόγο.
5. ΒΕΤΟ επί όλων των θεμάτων που αφορούν την Τουρκία σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, εάν δεν ακυρώσει το μνημόνιο αυτό.
6. Κατάθεση στον ΟΗΕ διαμαρτυρίας για την παράνομη συμφωνία, με την σαφή τοποθέτηση ότι δεν την αναγνωρίζουμε, ότι είναι παράνομη και δεν σέβεται το Διεθνές Δίκαιο, ότι καταπατάει την υφαλοκρηπίδα μας και την ΑΟΖ, η οποία είναι ΑΥΤΗ (με στίγματα της υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ όπως εμείς την αντιλαμβανόμαστε).
7. Επίσης να καταθέταμε στον ΓΓ/ΟΗΕ τον κατάλογο και τις δηλώσεις όλων όσων χαρακτήρισαν παράνομη την Τουρκική ενέργεια και ιδιαίτερα τις δηλώσεις του Συμβουλίου κορυφής της ΕΕ.
8. Ταυτόχρονα αίτημα να δημοσιευθούν στο αντίστοιχο bulletin και site της ΓΣ/ΟΗΕ για τα ζητήματα του Δικαίου της Θάλασσας (ως έγγραφα της ΓΣ/ΟΗΕ), όπως έκανε και η Τουρκία.
9. Ακόμη πιο
σημαντικό είναι ότι οι χώρες της ΕΕ έχουν εκχωρήσει την αρμοδιότητα για
τις θαλάσσιες ζώνες κυριαρχικών δικαιωμάτων (ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα) για
την αλιεία και την ενέργεια στην Commission. Και πάνω σε αυτήν την
εκχώρηση της αρμοδιότητα χαράσσεται η οιαδήποτε κοινή πολιτική της ΕΕ
(π.χ. γι αυτό καταστρέψαμε και τα αλιευτικά μας).
Η ΕΕ μάλιστα είναι
συμβαλλόμενο μέρος στην Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσα (UNCLOS),
όπου χαρακτηριστικά προβλέπεται στο συγκεκριμένο Παράρτημα ΙΙ:
” • Τομείς στους οποίους η Κοινότητα (ΕΕ) έχει αποκλειστική αρμοδιότητα:
Όσον αφορά τη διατήρηση και τη διαχείριση των θαλάσσιων αλιευτικών
πόρων, η Κοινότητα δηλώνει ότι τα κράτη μέλη της παραχώρησαν την
αρμοδιότητα. Η Κοινότητα έχει, συνεπώς, εξουσία, στο συγκεκριμένο τομέα,
να θεσπίζει τους σχετικούς κανόνες και ρυθμίσεις (που εφαρμόζουν τα
κράτη μέλη) και να αναλαμβάνει, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων της,
υποχρεώσεις έναντι τρίτων χωρών ή των αρμόδιων διεθνών οργανισμών. Η εν
λόγω αρμοδιότητα ισχύει για τα ύδατα που υπάγονται στην εθνική
δικαιοδοσία όσον αφορά την αλιεία και για την ανοιχτή θάλασσα.
• Ο
διεθνής αυτός οργανισμός (ΕΕ) θα ασκεί τα δικαιώματα και θα εκπληρώνει
τις υποχρεώσεις τις οποίες τα κράτη μέλη αυτού, τα οποία είναι μέρη, θα
είχαν, ούτως ή άλλως, δυνάμει της παρούσας σύμβασης για θέματα για τα
οποία του έχει μεταβιβασθεί αρμοδιότητα από τα κράτη μέλη αυτά. Τα κράτη
μέλη του διεθνούς αυτού οργανισμού δεν θα ασκούν αρμοδιότητα την οποία
έχουν μεταβιβάσει σ’ αυτόν.
• Κράτος μέλος ενός διεθνούς οργανισμού
οφείλει, κατά τη στιγμή που επικυρώνει ή προσχωρεί στην παρούσα σύμβαση ή
κατά τη στιγμή που ο οργανισμός καταθέτει το έγγραφο επίσημης
επιβεβαίωσης ή προσχώρησής του, οποιαδήποτε απ’ αυτές είναι η
μεταγενέστερη, να προβεί σε διακήρυξη καθοριστική των θεμάτων που
διέπονται από την παρούσα σύμβαση για τα οποία έχει μεταβιβάσει
αρμοδιότητα στον οργανισμό.
• Ο διεθνής οργανισμός και τα κράτη μέλη
του οποίου είναι κράτη μέρη, οφείλουν να γνωστοποιούν γρήγορα στο
θεματοφύλακα της παρούσας σύμβασης κάθε αλλαγή στην κατανομή της
αρμοδιότητας, περιλαμβανομένων νέων μεταβιβάσεων αρμοδιότητας, όπως
καθορίζεται στις διακηρύξεις δυνάμει των παραγράφων 1 και 2.”
10. Κατόπιν των ανωτέρω θα έπρεπε να έχουμε ήδη ανακοινώσει στον ΟΗΕ ότι έχουμε εκχωρήσει την αρμοδιότητα για την αλιεία στη συγκεκριμένη περιοχή κυριαρχικών δικαιωμάτων (στίγματα ΑΟΖ δηλαδή) στην ΕΕ, όπως και για τους ενεργειακούς πόρους (στίγματα ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας δηλαδή). Πόσον μάλιστα όταν ήδη η ΕΕ έχει υιοθετήσει στα επίσημα κείμενά της (τα οποία έχουν ήδη ενσωματωθεί για την προστασία των θαλασσών και στον ΟΗΕ (UNESCO)) και χάρτες που δείχνουν τις περιοχές αυτές με ακρίβεια, όπως διαμορφώθηκαν από την επισταμένη επίσημη μελέτη του Πανεπιστημίου της Σεβίλλης για όλες τις χώρες της ΕΕ.
11. Ακόμη, θα έπρεπε να αιτηθούμε από την ΕΕ (Commission) και με βάση και την απόφαση του Συμβουλίου Αρχηγών, να αναλάβει τις ευθύνες υποστήριξης των θέσεων μας έναντι του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας. Και εάν δεν το έκανε, θα μπορούσαμε να προσφύγουμε στην προδικαστική διαδικασία του Ερωπαϊκού Δικαστηρίου ώστε να γνωμοδοτήσει για το βάσιμο της προσφυγής για εάν θα έπρεπε να το κάνει.
12. Επίσης έχω επανειλημμένα τονίσει για την ανάγκη άμεσης αναγνώρισης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων μέσα από την διεύρυνση της αρμοδιότητας του Λιμενικού σώματος στην συνορεύουσα ζώνη 10 νμλ παντού και εκείθεν σε όλη την περιοχή ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδας στα Ελληνικά πελάγη (με κατάλληλη επιχειρησιακή μετάπτωση περιπολικών του Π.Ν στο Λ.Σ.-χρώματα σήματα-έλεγχος από μικτό κέντρο επιχειρήσεων κλπ). Οι λόγοι είναι πολλοί:
• Τα δικαιώματα κυριαρχίας επιβεβαιώνονται
όταν έχεις την δυνατότητα Jurisdiction σε μία περιοχή, που σημαίνει
αστυνομικά μέτρα και Δικαστική εξουσία για συγκεκριμένες παρανομίες,
συναφείς με το κυριαρχικό σου δικαίωμα σε αυτήν την περιοχή.
• Η
αρμοδιότητα αυτή θα μας έδινε ένα ακόμη όπλο στο χειρισμό κρίσεων
(αποφυγή στρατιωτικοποίησης με την μία) και θα νομιμοποιούσε εν πολλοίς
τις αναγκαίες ενέργειές μας στις περιοχές αυτές, σε διεθνές αλλά και
εσωτερικό επίπεδο.
• Θα ήταν δηλωτική της αποφασιστικής μας βούλησης
για να υπερασπισθούμε και να διαφυλάξουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα,
ενέργεια εξαιρετικά σημαντική, όχι μόνο σε συμβολικό αλλά και
νομικό-διεθνολογικό και επιχειρησιακό επίπεδο.
Θα μπορούσα να αναφερθώ και σε συγκεκριμένες αποφάσεις Διαιτητικών και Δικαστικών διεθνών οργάνων προς επίρρωση των επιχειρημάτων μου, όμως δεν το κάνω δημόσια, γιατί τελικά δίνουμε τροφή άθελά μας στην Τουρκία να μαθαίνει και να προετοιμάζεται.
Εάν συνεχίσουμε με απλές διαμαρτυρίες, απλά κανείς δεν θα μας παίρνει στα σοβαρά, θα μας προτρέπουν όλοι να τα βρούμε (γεμίσαμε Πόντιους Πιλάτους – λες κι εμείς φταίμε), θα κωλυσιεργούν και εν τέλει δεν θα έχουμε δηλώσει και διασφαλίσει κανένα από τα δικαιώματά μας, τα οποία στη πράξη δεν θα είναι σεβαστά και δεν θα μας αναγνωρίζονται.
