Η θέση σε λειτουργία δύο νέων τουρκικών φρεγατών αυτόν τον μήνα σηματοδοτεί ένα σημαντικό βήμα στη ναυτική επέκταση της Άγκυρας, ενισχύοντας την επιρροή της στη Μεσόγειο, το Αιγαίο και τη Μαύρη Θάλασσα και επεκτείνοντας την εμβέλειά της πέρα από αυτές τις περιοχές. Με αυτόν τον τρόπο Το Bloomberg προειδοποιεί τον κόσμο:Οι ναυτικές φιλοδοξίες της Τουρκίας αυξάνονται με δύο νέες φρεγάτες.
Το ορόσημο αυτό αντανακλά επίσης την αυξανόμενη διαφοροποίηση της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας της Τουρκίας, η οποία προηγουμένως είχε σημειωθεί για την τεχνολογία των μη επανδρωμένων αεροσκαφών.
Σύμφωνα με δημοσίευμα του Bloomberg, η Τουρκία σκοπεύει να επωφεληθεί από την κλιμάκωση των συγκρούσεων για τις θαλάσσιες εμπορικές οδούς -μια απειλή που επισημαίνεται από τους αντάρτες Χούτι κοντά στην Υεμένη, τις συνεχιζόμενες εχθροπραξίες μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα και την αυξημένη επαγρύπνηση του ΝΑΤΟ έναντι πιθανών δολιοφθορών σε υποθαλάσσια καλώδια. Επί του παρόντος, τα τουρκικά ναυπηγεία κατασκευάζουν 29 επιπλέον πλοία, συμπεριλαμβανομένων των πρώτων υποβρυχίων, καταδρομικών και αεροπλανοφόρων εγχώριας παραγωγής της χώρας. Το Bloomberg προβλέπει ότι, με βάση τα στοιχεία του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών, ο στόλος της Τουρκίας θα αυξηθεί σε 209 πλοία.
Η Suha Cubukcuoglu, ανώτερη ερευνήτρια της Trends Research & Advisory, παρατηρεί ότι η εξέλιξη αυτή «όχι μόνο μεταβάλλει την περιφερειακή ισορροπία δυνάμεων, αλλά σηματοδοτεί επίσης την ανάδειξη της Τουρκίας σε μια ναυτική δύναμη ικανή να προβάλλει ισχύ στο εξωτερικό, διατηρώντας παράλληλα την κυριαρχία σε στρατηγικά ζωτικές, γεωγραφικά πολύπλοκες περιοχές όπως το Αιγαίο».
Αυτή η διεκδικητική πολιτική έχει τις ρίζες της στο δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας», το οποίο στοχεύει στην εξασφάλιση του ελέγχου μεγάλων θαλάσσιων περιοχών που περιβάλλουν την Τουρκία. Ως αποτέλεσμα, η Άγκυρα έχει εμπλακεί σε πολλαπλές διαμάχες με την Ελλάδα και την Κύπρο σχετικά με τα θαλάσσια σύνορα και τους υποθαλάσσιους ενεργειακούς πόρους στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Αν και οι εντάσεις έχουν κάπως ψυχρανθεί μετά τη ναυτική σύγκρουση του 2020, και οι δύο χώρες παραμένουν σταθερά προσηλωμένες στις διεκδικήσεις τους για την αποκλειστική οικονομική ζώνη.
Επεκτείνοντας περαιτέρω την εμβέλειά του, το τουρκικό πολεμικό ναυτικό συνοδεύει σκάφη έρευνας υδρογονανθράκων στη Σομαλία, όπου η Άγκυρα λειτουργεί τη μεγαλύτερη υπερπόντια στρατιωτική βάση της. Μια τέτοια στρατιωτική επέκταση απαιτεί σημαντικές επενδύσεις- ο αμυντικός προϋπολογισμός της Τουρκίας για το 2025 έχει οριστεί στα 45 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ -αύξηση 11% από το προηγούμενο έτος. Ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει αξιοποιήσει αυτή την ανάπτυξη για να ενισχύσει την εγχώρια παραγωγή, μειώνοντας την εξάρτηση από τους δυτικούς προμηθευτές όπλων, οι οποίοι έχουν κατά καιρούς επιβάλει εμπάργκο στην Τουρκία λόγω πολιτικών διαφορών.
Ο Cubukcuoglu σημειώνει ότι η εγχώρια αμυντική βιομηχανία στηρίζει πλέον μεγάλο μέρος των δυνατοτήτων του ναυτικού: «Πριν από είκοσι χρόνια, εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από τον εξοπλισμό των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Σήμερα, περίπου το 75%-80% των εξαρτημάτων παράγεται εγχωρίως». Τα τουρκικά ναυπηγεία έχουν εξασφαλίσει παραγγελίες όχι μόνο για τον δικό τους στόλο αλλά και για εκείνους του Κατάρ, του Πακιστάν, της Ουκρανίας, του Ιράκ, της Σαουδικής Αραβίας, της Μαλαισίας και της Πορτογαλίας.
Το 2024, πέτυχαν την πρώτη τους εξαγωγή ενός μη επανδρωμένου οχήματος επιφανείας (USV) στο Κατάρ. Εντός του ΝΑΤΟ, η Τουρκία διαθέτει ένα από τα πιο προηγμένα προγράμματα USV, τοποθετώντας την σε θέση να επωφεληθεί σημαντικά από μια διεθνή αγορά που αναμένεται από τον Janes να έχει αξία 7,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ μέχρι το 2032.
