Η Επικίνδυνη Αμέλεια Εναντίον των Θυμάτων Ενδοοικογενειακής Βίας
Η απόφαση της Αστυνομίας της Βικτώριας να αρνηθεί να ειδοποιεί τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας για την αποφυλάκιση των κακοποιητών τους είναι μια ξεκάθαρη αποτυχία ενός συστήματος που υποτίθεται ότι έχει ως βασική αποστολή την προστασία της ζωής και της ασφάλειας των πολιτών.
Η πρόταση του Πολιτειακού Ιατροδικαστή John Cain, η οποία ζητούσε την προειδοποίηση των θυμάτων τουλάχιστον 48 ώρες πριν την αποφυλάκιση των δραστών, απορρίφθηκε από την Αστυνομία με την πρόφαση της έλλειψης πόρων και της δυσκολίας επικοινωνίας με τα θύματα, τα οποία συχνά αλλάζουν αριθμούς ή αποφεύγουν τις κλήσεις.
Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σοβαρή. Κάθε 17 λεπτά στη Βικτώρια, ένας δράστης οικογενειακής βίας συλλαμβάνεται, και ο αριθμός των περιστατικών αυξάνεται συνεχώς. Σε αυτό το πλαίσιο, η αποτυχία της Αστυνομίας να εφαρμόσει ένα απλό αλλά ζωτικής σημασίας μέτρο προειδοποίησης, θέτει σε κίνδυνο τη ζωή των θυμάτων και υπονομεύει την εμπιστοσύνη στην αστυνομική προστασία.
Η υπόθεση της 49χρονης Noeline Dalzell που δολοφονήθηκε μπροστά στα παιδιά της από τον κακοποιητικό πρώην σύντροφό της James Fairhallείναι τραγικό παράδειγμα αυτής της αποτυχίας. Ο Fairhall είχε αποφυλακιστεί τρεις μήνες πριν τη δολοφονία της Noeline, χωρίς αυτή ή η οικογένειά της να ενημερωθούν. Παρά το γεγονός ότι είχε παραβιάσει τους όρους κράτησής του και είχε απαγόρευση επαφής με τα παιδιά τους, η Αστυνομία δεν ενήργησε εγκαίρως, ενώ δεν εκτελέστηκε καν το ένταλμα σύλληψής του.
Η πρόφαση της έλλειψης πόρων για να δικαιολογηθεί η μη εφαρμογή αυτής της ειδοποίησης είναι ανεπαρκής. Στη σημερινή εποχή, όπου η τεχνολογία επιτρέπει την εύκολη επικοινωνία με τους πολίτες, η δικαιολογία αυτή δείχνει έλλειψη βούλησης και προτεραιοτήτων. Όπως δήλωσε η Jenny Dalzell, νύφη της Noeline, «μπορείς να βρεις οποιονδήποτε σήμερα». Είναι ζήτημα οργάνωσης και αποφασιστικότητας».
Η κατάσταση απαιτεί άμεσες και δομικές αλλαγές. Αστυνομία, Υπουργεία Δικαιοσύνης, και Υπουργεία Οικογενειακών Υποθέσεων πρέπει να συνεργαστούν για να θεσπίσουν ένα αξιόπιστο σύστημα προειδοποίησης και ενημέρωσης των θυμάτων. Το σύστημα αυτό πρέπει να είναι αυτόματο και να εφαρμόζεται ειδικά σε περιπτώσεις υψηλού κινδύνου. Η έλλειψη αυτής της συνεργασίας και η αποτυχία εφαρμογής των συστάσεων δεν είναι απλώς διοικητική παράλειψη, αλλά μια απειλή για τη ζωή ανθρώπων.
Η πολιτική βούληση είναι το πιο κρίσιμο στοιχείο. Εάν η Αστυνομία δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις βασικές της υποχρεώσεις, τότε είναι ώρα να αναλάβουν δράση άλλοι φορείς ή να υπάρξει ριζική αναδιοργάνωση της αντιμετώπισης της οικογενειακής βίας. Τα θύματα δικαιούνται προστασία και ενημέρωση που θα τους δώσει τη δυνατότητα να προφυλάξουν τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους.
Τελικά, η αποτυχία αυτή δεν είναι μόνο πρόβλημα αστυνομίας. Είναι πρόβλημα πολιτείας και κοινωνίας. Κάθε φορά που ένας κακοποιητής αποφυλακίζεται και το θύμα δεν ενημερώνεται, το κράτος διακινδυνεύει ζωές και διαπράττει αδικία απέναντι στους πιο ευάλωτους πολίτες του. Η προστασία τους πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα.
