Οι ισχυρισμοί γύρω από τη διείσδυση του οργανωμένου εγκλήματος στο CFMEU έχουν προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση, αν και κάποιοι θεωρούν την αναστάτωση προσχηματική.
Οι κατηγορίες για διαφθορά και απαράδεκτη συμπεριφορά εντός του CFMEU έχουν προκαλέσει σφοδρές αντιδράσεις τόσο στο πολιτικό όσο και στο κοινωνικό επίπεδο.
Η αντίδραση του Αυστραλού Υπουργού Εργασιακών Σχέσεων, Tony Burke, με την ανακοίνωση για ανεξάρτητους διαχειριστές που θα επιβλέπουν το συνδικάτο, αποτελεί προσπάθεια να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη του κοινού στην ηγεσία του CFMEU. Παράλληλα, αναδεικνύει τη σύγκρουση μεταξύ της προστασίας των εργατικών δικαιωμάτων και της απαραίτητης διαφάνειας στις εσωτερικές δομές των συνδικάτων.
Αυτή η ξαφνική κατακραυγή του Burke προκαλεί προβληματισμούς για τη μέχρι τώρα θητεία του. Οι επικριτές του θυμούνται πώς πέρασε τα πρώτα χρόνια της θητείας του διαλύοντας την Αυστραλιανή Επιτροπή Οικοδομών και Κατασκευών (ABCC), μια κίνηση την οποία υπερασπίστηκε για να εξισώσει τους όρους ανταγωνισμού για τους εργαζόμενους στις κατασκευές, αλλά η οποία προκάλεσε έντονη κριτική από τους αντιπάλους του που θεωρούσαν την ABCC ως αναγκαίο εργαλείο ελέγχου των συνδικαλιστικών υπερβολών.
Τώρα, αντιμέτωπος με ισχυρισμούς για απαράδεκτη συμπεριφορά εντός του CFMEU, το ύφος του Burke έχει αλλάξει δραματικά, απηχώντας συναισθήματα που θυμίζουν τις ενέργειες του Bob Hawke κατά της Ομοσπονδίας Εργατών Οικοδόμων το 1986.
Ωστόσο, οι ισχυρισμοί περί νέου σοκ για την κακοποίηση και τη διαφθορά εντός του CFMEU φαντάζουν σε πολλούς ανειλικρινείς, δεδομένου των ιστορικών εμπλοκών μεταξύ του συνδικάτου και του Εργατικού Κόμματος. Οι εσωτερικές διαμάχες εξουσίας του CFMEU, που ενσαρκώνονται από προσωπικότητες όπως ο John Setka και ο Aaron Cartledge, αντανακλούν ευρύτερες εντάσεις στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Καθώς το CFMEU αντιμετωπίζει ελέγχους και πιθανή διαγραφή, παραμένουν ερωτήματα σχετικά με την ακεραιότητα της συνδικαλιστικής αλληλεγγύης και των πολιτικών συμμαχιών.
Η απόφαση της κυβέρνησης να αναθέσει τον διορισμό των διαχειριστών στην Επιτροπή Δίκαιης Εργασίας, αντί να αναλάβει η ίδια άμεση δράση, μπορεί να αντανακλά μια στρατηγική κίνηση για να ξεπεραστεί γρήγορα η διαμάχη με το CFMEU.
Δύο εβδομάδες συνεχών αποκαλύψεων έχουν αποσπάσει για άλλη μια φορά την προσοχή από την εστίαση των Εργατικών, μετά την 1η Ιουλίου, στη βελτίωση του κόστους ζωής, η οποία επισκιάστηκε από αρνητικές εγχώριες εξελίξεις (παρά το συνεχιζόμενο δράμα στις Ηνωμένες Πολιτείες). Η αρχική απόσπαση της προσοχής ήρθε με την παραίτηση της Εργατικής Γερουσιαστή Fatima Payman και τις εικασίες σχετικά με τις πιθανές εκλογικές επιπτώσεις στο δυτικό Σίδνεϊ από τη “μουσουλμανική ψήφο” εν μέσω φορολογικών περικοπών. Στη συνέχεια, το επίκεντρο μετατοπίστηκε σε σκάνδαλα που σχετίζονται με συνδικάτα.
Είναι πασιφανές πως η κυβέρνηση επιχειρεί να «κλείσει» όσο πιο γρήγορα γίνεται το θέμα, εξασφαλίζοντας ότι η προσοχή των ψηφοφόρων θα μετακινηθεί γρήγορα σε άλλα θέματα.
Ωστόσο, αναρωτιέται κανείς το κατά πόσο τα σύγχρονα συνδικάτα δίνουν προτεραιότητα σε πολιτικές και συχνά εγκληματικές ατζέντες έναντι της ευημερίας των μελών τους.
Ίσως είναι καιρός τα συνδικάτα να φροντίζουν τα συμφέροντα των μελών τους και τα πολιτικά κόμματα να υπηρετούν τα συμφέροντα του έθνους.
