Την Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου η Ένωση Ελλήνων Φοιτητών του Πανεπιστημίου της Μελβούρνης (MUNGA) διοργάνωσε στο Ελληνικό Κέντρο τελετή μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων.
Στην τελετή παρέστησαν εκπρόσωποι της Ελληνικής, της Ασσυριακής και την Ελληνοκυπριακής παροικίας.
Το 1998 το Ελληνικό Κοινοβούλιο θέσπισε την 14η Σεπτεμβρίου ως ημέρα εθνικού πένθους για τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, η οποία συμπίπτει με την ημέρα μνήμης της Καταστροφής της Σμύρνης.
Η Denise Serdenes, Τελετάρχις και Πρόεδρος της MUNGA, δήλωσε: «Πιστεύουμε ότι είναι πολύ σημαντικό να εμπλεκόμαστε ως παροικία και να επικεντρώνουμε την προσοχή μας και να τιμούμε ιστορικά γεγονότα, για τα οποία ως φοιτητές και Ελληνοαυστραλοί τρίτης γενιάς δεν μάθαμε πολλά, καθώς μεγαλώναμε».
Η εκδήλωση άρχισε με τον κ. Βασίλη Παπαστεργιάδη, Πρόεδρο της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτώριας, ο οπoίος συγχάρηκε τη MUNGA επειδή εντάσσει στο πρόγραμμά της πολιτιστικές και μορφωτικές εκδηλώσεις.
Ο κ. Λουκάς Θεοδώρου, Πρόεδρος της Ελληνοκυπριακής Νεολαίας Μελβούρνης “Απόστολος Ανδρέας”, αναφέρθηκε στην εμπειρία του θείου του, ο οποίος εκδιώχθηκε από το σπίτι του στη Μικρά Ασία, και τόνισε ότι οι Ελληνοκύπριοι μοιράζονται ένα παρόμοιο πόνο.
Ακολούθησε ομιλία του Δημοτικού Συμβούλου Joseph Haweil, εκπροσώπου της Ασσυροαυστραλιανής κοινότητας, ο οποίος τόνισε την κοινή ιστορία Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων και επισήμανε ότι για τους Ασσυρίους η γενοκτονία δεν έληξε ποτέ.
Ο κύριος ομιλητής ήταν ο Θεμιστοκλής Κρητικάκος, πρώην Πρόεδρος της MUNGA και υποψήφιος διδάκτορας στη Σχολή Ιστορικών και Φιλοσοφικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Μελβούρνης, ο οποίος παρουσίασε την εργασία του «Από την Πατρίδα στη Διασπορά: Ρωμιοί στην Αυστραλία».
Η έρευνα του κ. Κρητικάκου καλύπτει μια μοναδική περίοδο των αρχών του 21ου αι. στην Αυστραλία, όταν η Ελληνική, η Αρμενική και η Ασσυριακή παροικία συνεργάστηκαν για να επιτύχουν την αναγνώριση της γενοκτονίας. Ερεύνησε τη μετάδοση του τραύματος από τη μία γενιά στην επόμενη και την αντιμετώπισή του από τις επόμενες γενιές που ζουν στην Αυστραλία.
Ο κ. Κρητικάκος επισήμανε ότι ορισμένοι θα προτιμούσαν να ξεχάσουν και να μην ασχολούνται με αυτά τα τραύματα, τα οποία έχουν αντίκτυπο σε οικογένειες και παροικίες διά της μνήμης ή του ακτιβισμού.
Η εργασία του κ. Κρητικάκου εξέτασε επίσης πώς προσπάθησαν οι Έλληνες να βρουν τη θέση τους στην Αυστραλιανή ιστορία με τη χρήση αφηγήσεων σχετικών με την Αυστραλιανή ανθρωπιστική ανταπόκριση προς τους επιζώντες της γενοκτονίας και τους πρόσφυγες εκείνη την εποχή.
Επιπλέον, υποστηρίζει ότι με συζητήσεις και αναφορές στις κοινές εμπειρίες, τα μέλη της Ελληνικής, της Αρμενικής και της Ασσυριακής παροικίας διαμορφώνουν αφηγήσεις για μια κοινή συμφορά, μια διεργασία που βρίσκεται σε εξέλιξη.
