Το δικαστικό σύστημα της Βικτώριας έχει φθάσει σε ένα νέο ανησυχητικό χαμηλό: οι καταδικασθέντες σεξουαλικοί παραβάτες απαλλάσσονται από τις δια βίου υποχρεώσεις αναφοράς, αφήνοντας τα παιδιά εκτεθειμένα και τις κοινότητες τυφλές στους κινδύνους γύρω τους.
Παρά τις σφοδρές αντιρρήσεις της αστυνομίας, τα δικαστήρια ενέκριναν τις αιτήσεις πολλών παραβατών να τερματιστούν οι υποχρεώσεις παρακολούθησης και αναφοράς. Δεν πρόκειται για ήσσονος σημασίας παραβάσεις. Πρόκειται για άτομα που κακοποίησαν, παραβίασαν και κατέρριψαν την εμπιστοσύνη ευάλωτων παιδιών – και τώρα, τους επιτρέπεται να εισχωρήσουν ξανά στην κοινωνία χωρίς τις πιο βασικές διασφαλίσεις.
Είναι απίστευτο, ορισμένοι παραβάτες έχουν υποστηρίξει με επιτυχία ότι οι υποχρεώσεις αναφοράς είναι «πολύ επαχθείς», παρεμβαίνοντας στην προσωπική τους ζωή και στα ταξιδιωτικά τους σχέδια. Και τα δικαστήρια, σε μια συγκλονιστική αποτυχία αξιολόγησης, συμφώνησαν.
Ιδού η πραγματικότητα: όποιος βιάζει ένα παιδί χάνει το δικαίωμά του να ζει ανεξέλεγκτα. Δεν πρόκειται -και δεν θα έπρεπε ποτέ να πρόκειται- για την άνεση ή την ευκολία τους. Το σύστημα αναφοράς υπάρχει για έναν λόγο: για να προστατεύει τα πιθανά μελλοντικά θύματα. Ο τερματισμός αυτών των υποχρεώσεων δεν διαγράφει το αρχικό έγκλημα, ούτε εγγυάται ότι ένας δράστης δεν θα προξενήσει ποτέ ξανά κακό.
Το να επιτρέπεται στους σεξουαλικούς παραβάτες να ζουν κοντά σε σχολεία, να συμμετέχουν σε συλλόγους με παιδιά ή να ταξιδεύουν ελεύθερα χωρίς καμία παρακολούθηση δεν είναι δικαιοσύνη – είναι απερισκεψία. Είναι προδοσία προς κάθε γονέα που πιστεύει ότι ο νόμος υπάρχει για να προστατεύει τα παιδιά του και όχι για να τα θέτει σε κίνδυνο.
Η δικαιολογία ότι οι αποφάσεις αυτές λαμβάνονται «από τα δικαστήρια, ανεξάρτητα» είναι μια δειλή υπεκφυγή. Εάν οι νόμοι επιτρέπουν τέτοια παράλογα αποτελέσµατα, τότε οι νόμοι πρέπει να αλλάξουν αμέσως. Η υπεκφυγή και η μετατόπιση των ευθυνών δεν βοηθούν σε τίποτα για να διορθωθεί ένα σύστημα που τώρα βάζει ενεργά τα δικαιώματα των καταδικασμένων εγκληματιών πάνω από τα δικαιώματα των αθώων παιδιών.
Η κοινότητα περιμένει – και αξίζει – κάτι καλύτερο. Όταν οι δράστες σεξουαλικών εγκλημάτων δεν υποχρεούνται πλέον να αναφέρουν τον τόπο όπου ζουν, εργάζονται ή ταξιδεύουν, το σύστημα ουσιαστικά τους δίνει το ελεύθερο να υποπέσουν ξανά σε αξιόποινες πράξεις χωρίς προειδοποιητικά σημάδια. Δεν πρέπει να διευκολύνουμε εκείνους που έχουν ήδη αποδειχθεί ικανοί να εκμεταλλευτούν την εμπιστοσύνη και να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες που τους παρέχονται.
Οι κάτοικοι της Βικτώριας πρέπει να απαιτήσουν την επιστροφή στην κοινή λογική: οι σεξουαλικοί παραβάτες πρέπει να παρακολουθούνται εφ’ όρου ζωής, χωρίς εξαίρεση. Η ασφάλεια των παιδιών πρέπει να υπερισχύει της άνεσης των εγκληματιών – πάντα.
Οτιδήποτε λιγότερο αποτελεί ασυγχώρητη αποτυχία.
