Η Τουρκία υπό την ηγεσία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν βιώνει μια περίοδο πολιτικής αστάθειας και γεωπολιτικής επιθετικότητας, καλυμμένη από ένα πέπλο ρητορικής ειρήνης και σταθερότητας.
Πρόκειται για μια εξουσία που αντλεί τη δύναμή της όχι μόνο από τον αυταρχισμό στο εσωτερικό, αλλά και από τη συστηματική διαστρέβλωση της εξωτερικής πολιτικής, με τρόπο που αφορά άμεσα την Ελλάδα.
Ο Ερντογάν, παρά το φιλειρηνικό προσωπείο του, οικοδομεί ένα σύστημα διακυβέρνησης βαθιά συγκεντρωτικό και αυθαίρετο. Στο εσωτερικό, η καταστολή της αντιπολίτευσης έχει λάβει θεσμική μορφή: ο ηγέτης του CHP, Οζγκιούρ Οζέλ, αντιμετωπίζει δικαστικές μεθοδεύσεις για ακύρωση της εκλογής του, ενώ ο δημοφιλής δήμαρχος Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμάμογλου, καταδικάστηκε για αμφιλεγόμενες κατηγορίες και κινδυνεύει να τεθεί εκτός πολιτικής. Η φιλοκουρδική αντιπολίτευση κυνηγήθηκε, δημαρχίες καταλήφθηκαν από διορισμένους κρατικούς διαχειριστές, και ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός έχει μετατραπεί σε εργαλείο ελέγχου και εκφοβισμού.
Παράλληλα, η εξωτερική πολιτική της Άγκυρας κινείται στη σφαίρα των διαρκών αντιφάσεων. Ενώ η τουρκική ηγεσία παρουσιάζεται ως μεσολαβητής μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας ή Ισραήλ και Παλαιστίνης, στην πράξη ακολουθεί μια έντονα στρατιωτικοποιημένη γραμμή: επιχειρήσεις στο Ιράκ και στη Συρία, παρέμβαση στη Λιβύη, κλιμάκωση στην Ανατολική Μεσόγειο και υποστήριξη του Αζερμπαϊτζάν με drones στον Καύκασο.
Η Ελλάδα, σε αυτό το σκηνικό, δεν έχει την πολυτέλεια της αδιαφορίας. Ο Ερντογάν, ενισχύοντας ραγδαία την τουρκική αμυντική βιομηχανία και δημιουργώντας νέα στρατιωτικά σώματα, διαμορφώνει ένα πολεμικό σκηνικό που έχει άμεσο αποδέκτη την ελληνική εθνική ασφάλεια. Η συγκρότηση Σώματος Στρατού αμφίβιων επιχειρήσεων με τρεις Ταξιαρχίες Πεζοναυτών, η προμήθεια νέων αμφίβιων ΤΟΜΑ τύπου ΖΑΗΑ, η αύξηση παραγωγής drones, ελικοπτέρων, πυρομαχικών και η ενίσχυση των ναυτικών δυνάμεων δείχνουν ότι η Άγκυρα προετοιμάζεται για ευρύτερη σύγκρουση.
Οι πληροφορίες από το ελληνικό αμυντικό επιτελείο είναι σαφείς: η Τουρκία σχεδιάζει πιθανά μέτωπα σε πέντε διαφορετικά σημεία — Θράκη, Αιγαίο, Κυπριακή ΑΟΖ, Ανατολική Μεσόγειο και ακόμα και στο εσωτερικό της ελληνικής επικράτειας μέσω υβριδικών απειλών. Η ρητορική περί ειρηνικής συνύπαρξης είναι στην ουσία ένας στρατηγικός αντιπερισπασμός.
Η Ελλάδα οφείλει να παραμείνει σε διαρκή στρατηγική επαγρύπνηση. Οι εξοπλισμοί, οι διεθνείς συμμαχίες και η θωράκιση των νησιών μας δεν είναι πολεμοχαρείς επιλογές, αλλά πράξεις αναγκαίας αποτροπής. Η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ οφείλουν να πάψουν να ερμηνεύουν τη ρητορική του Ερντογάν ως ειλικρινή διπλωματία. Η Τουρκία σήμερα κυβερνάται από ένα καθεστώς που χρησιμοποιεί τη δημοκρατική γλώσσα για να καλύψει μια βαθιά αντιδημοκρατική πραγματικότητα. Και αυτό την καθιστά επικίνδυνη — όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρη την περιοχή.
