Είναι παραδοσιακά γνωστό ότι, τουλάχιστον «ανέκαθεν», δηλαδή από την εποχή που οι Βρετανοί εξόριστοι κατάδικοι εγκαταστάθηκαν στην Αυστραλιανή ήπειρο, και μέχρι και την 10ετία του 1970, το όνειρο των Αυστραλών – και ο «κράχτης» για την προσέλκυση μεταναστών για την ανάπτυξη της χώρας αυτής, ήταν η σιγουριά της ασφαλούς εργασίας και της ιδιόκτητης κατοικίας κάθε οικογένειας.
Ιδιαίτερα στις 10ετίες του ’60 και του ’70, οι άνθρωποι έβλεπαν το όνειρο αυτό να υλοποιείται για όλους τους κατοίκους της χώρας, με κύριους ευνοημένους τους μετανάστες, οι οποίοι έρχονταν κατά κύματα στη χώρα από κάθε γωνιά της Ευρώπης – κυρίως – μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για να ξεκινήσουν, στον χώρο τούτο, μια νέα ζωή.
Και όχι μόνο. Χάρη στο «ζητούμενο» ότι η Αυστραλία παρέχει ευκαιρίες στους κατοίκους της, οι περισσότεροι από τους “New Australians” ανήλθαν, οικονομικά, σε επίπεδα που ούτε στα όνειρά τους δεν είχαν δει στις ερημωμένες πατρίδες που εγκατέλειπαν για να ζήσουν εδώ…
Υπάρχει όμως μία παροιμία, που λέει: «Το νόμισμα έχει πάντα ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ»…
Η μία όψη, στην περίπτωσή μας, είναι τα εμφανή πλεονεκτήματα που πρόσφερε η μετοίκηση, η μετανάστευση…
Η άλλη είναι η μετεξέλιξη της άνεσης σε πηγή πλουτισμού…
«Άνοιξε η όρεξη των επενδυτών», θα λέγαμε και διευκολύνθηκε τεράστια η είσοδος νέων κατοίκων στη χώρα, με αποτέλεσμα οι τιμές των ακινήτων να γίνουν πληθωρικές, υπερφυσικές, καθώς η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΑΛΛΑΞΕ ΜΟΡΦΗ.
Το Αυστραλιανό Κράτος, οι Κυβερνήσεις του, δηλαδή, άρχισαν να μοιράζουν απλόχερα οικονομικά βοηθήματα, τόσο προς υποψήφιους μετανάστες, πριν ακόμη πατήσουν το πόδι τους στη χώρα, όσο και προς άτομα τα οποία, με το πρόσχημα ότι δεν εύρισκαν την εργασία που τους ταίριαζε, παρέμεναν – και παραμένουν – «άχρηστοι» για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας και επιβαρύνουν διά βίου την οικονομία της…
Αυτή η κατάσταση, η διαιώνισή της και η εξέλιξή της, μας έφερε στο σημερινό αδιέξοδο: την υπερχρέωση της χώρας και την αδυναμία των νέων ζευγαριών να αποκτήσουν στέγη!
Μπορούν, άραγε, να βελτιωθούν τα κακώς κείμενα;
Αλλού το όνειρο…κι αλλού το θάμα (θαύμα), λέει μία παροιμία…
Η παρούσα γενεά θα είναι η πρώτη που δεν θα μπορέσει να αποκτήσει ποτέ ιδιόκτητο σπίτι;
Και αν όχι, ποιο είναι το εναλλακτικό όνειρο των νέων ζευγαριών;
Σύμφωνα με έρευνα και μελέτη με τίτλο «Νέο Αυστραλιανό όνειρο», δημοσιευμένη στο ένθετο της Herald Sun το Σαββατοκύριακο 2-3 Σεπτεμβρίου, 2023, σελ. 8-10, «μερικοί (νέοι Αυστραλοί) μπόρεσαν να πατήσουν το κατώφλι ενός ιδιόκτητου σπιτιού, άλλοι όμως αποφάσισαν να επενδύσουν στους εαυτούς τους και να δαπανούν τις οικονομίες τους στα ταξίδια, αντί σε μια λωρίδα γης».
Βάσει των όσων αναφέρονται στην έρευνα αυτή, στη 10ετία του ’80, η μέση τιμή μιάςοικίας ήταν περίπου τετραπλάσια της μέσης ετήσιας αμοιβής του εργαζομένου.
Το 2023, η σχέση αυτή μεταβλήθηκε σε οκταπλάσια (αντί τετραπλάσιας). Οι αυξήσεις των επιτοκίων σμπαράλιασαν τις προσπάθειες αποταμίευσης των νεαρών ζευγαριών.
Πέρυσι τον Απρίλιο, για παράδειγμα, ένα ζευγάρι στη Μελβούρνη με συνδυασμένο εισόδημα $180,000 ετησίως, είχε αγοραστική δυνατότητα $1.138 εκ. Μέσα σε λίγους μήνες (Αύγουστο) η δυνατότητα αυτή είχε «πέσει» στις $826,000!
Για τους μοναχικούς, μάλιστα, το χάσμα μεταξύ της αγοραστικής δυνατότητας και της μέσης τιμής ενός σπιτιού έγινε ακόμα μεγαλύτερο.
Η νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται κάθε μέρα και πιο σταθερά, είναι ότι τα νέα ζευγάρια «απομακρύνονται» από το όνειρο της ιδιόκτητης κατοικίας και επενδύουν συστηματικότερα «στους εαυτούς τους», δηλαδή στο να «περνούν καλύτερα» τη ζωή τους παρά «να επενδύουν σε τούβλα»!
Έτσι, ή στρέφονται προς τα ταξίδια («μια ζωή την έχουμε», που λέει και το τραγούδι) ή αναβάλλουν τις «μεγάλες παραδοσιακές αποφάσεις» για τη ζωή τους, όπως ο γάμος, η απόκτηση παιδιών, η εκπλήρωση οικογενειακών υποχρεώσεων κ.α.
Κι αυτό διότι, ενώ προσπάθησαν να αποκτήσουν μια ιδιόκτητη στέγη, είδαν ότι οι τιμές, στους πλειστηριασμούς τουλάχιστον, υπερέβαιναν κατά πολύ τις δικές τους δυνατότητες.
Που πάμε, λοιπόν;
