Την Παρασκευή 18 Αυγούστου τέθηκε σε διαθεσιμότητα η ομογενής βουλευτής του Εργατικού Κόμματος της Βικτώριας, Κατ Θεοφάνους, επειδή «τόλμησε» να επαναλάβει αυτά που δεκάδες ψηφίσματα του ΟΗΕ υποστηρίζουν και σχεδόν ολόκληρη η ανθρωπότητα αποδέχεται. Δηλαδή, ότι η Τουρκία, το 1974, εισέβαλε παράνομα στην Κύπρο και κατέχει το περίπου 37% της νήσου.
Κατά «διαβολική σύμπτωση» προέκυψε τώρα η επίθεση εναντίον των ειρηνευτικών δυνάμεων του ΟΗΕ από Τουρκοκύπριους αστυνομικούς στη νεκρή ζώνη, οι οποίοι επιχείρησαν την παρεμπόδιση κατασκευής δρόμου, χωρίς άδεια μέσα στην ουδέτερη ζώνη κοντά στο χωριό Πύλα. Οι Τουρκοκύπριοι ισχυρίζονται πως ο εν λόγω δρόμος γίνεται για ανθρωπιστικούς λόγους, ενώ όλοι καταλαβαίνουν πως έχει στρατηγική σημασία για ενδεχόμενες μελλοντικές στρατιωτικές επιχειρήσεις ή ακόμα πως αποτελεί απόπειρα μεγέθυνσης της επικράτειας που βρίσκεται υπό κατοχή.
Θα πρέπει λοιπόν να φοβάται κάποιος να καταγγείλει την νέα αυτή τουρκική παραβατικότητα εδώ στην Αυστραλία;
Οι κινήσεις των Τούρκων δεν θα έπρεπε να εκπλήττουν κανέναν. Αυτό όμως που εκπλήσσει είναι ότι σε μια δημοκρατική χώρα, όπως η Αυστραλία, επιχειρείται η φίμωση των φωνών που ξεμπροστιάζουν την τουρκική παραβατικότητα και διεκδικούν την ειρηνική διευθέτηση του Κυπριακού.
Επισημαίνουμε πως το «Ουκρανικό» οδεύει προς «λύση» δια ροπάλου, με την «ευλογία» της δύσης.
Ο ίδιος ο Αυστραλός Πρωθυπουργός έχει επανειλημμένα κατηγορήσει την Ρωσία για παράνομη εισβολή στην Ουκρανία και έχει ζητήσει την άμεση απόσυρσή της από την Ουκρανία.
Η Κατ Θεοφάνους, από την πλευρά της, ζήτησε την απόσυρση των κατοχικών στρατευμάτων από την Κύπρο. Οι απόψεις της συνάδουν με την εξωτερική πολιτική της Αυστραλίας, η οποία από ανέκαθεν στηρίζει τα σχετικά ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. Προφανώς όμως δεν συνάδει με τις απόψεις της φατρίας του Εργατικού Κόμματος στην οποία ανήκει.
Συμπερασματικά λοιπόν, θα μπορούσε κάποιος να πει πως η Γερουσιαστής Melissa Horn, η οποία και κατέθεσε την πρόταση να τεθεί σε διαθεσιμότητα, «ζύγισε» την κατάσταση και ίσως έκρινε πως είναι προς το συμφέρον του κόμματος να ικανοποιήσει τα μέλη του κόμματός της που έχουν τουρκική καταγωγή και όχι την ελληνική παροικία, η οποία έχει το δίκιο με το μέρος της.
Αν ισχύει κάτι τέτοιο, το πρόβλημά μας είναι βαθύτερο και σοβαρότερο από ό,τι δείχνει μια ρηχή πρώτη ανάγνωση των γεγονότων αυτών.
Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι, παρά το γεγονός ότι ο ελληνισμός της Αυστραλίας έχει συνεισφέρει τα μέγιστα στην πολυπολιτισμική μας πολιτεία και χώρα, και παρά το γεγονός ότι όλοι, εκτός των Τούρκων, αναγνωρίζουν τα εγκλήματα της Τουρκίας κατά του κυπριακού ελληνισμού, η πολιτική επιρροή των Τούρκων της Αυστραλίας στο Εργατικό κόμμα είναι σίγουρα αποτελεσματικότερη.
Όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιου είδους προκλήσεις και ατιμωτικές ήττες γίνεται ακόμα πιο αντιληπτή η απουσία μιας ενωτικής οργανωτικής δομής που θα επιτρέπει αστραπιαία και αποτελεσματική αντίδραση του Αυστραλιανού ελληνισμού.
Θέτοντας κάποιον σε διαθεσιμότητα, επειδή επαναλαμβάνει τα δίκαια αιτήματα του κυπριακού ελληνισμού, και όχι μόνο, σημαίνει ότι θέτει σε «διαθεσιμότητα» ολόκληρο τον ελληνισμό της Βικτώριας.
