Η αγάπη προς την πατρίδα αποτελεί ένα από τα αρχαιότερα και βαθύτερα συναισθήματα του ανθρώπου, το οποίο έχει τις ρίζες του στην ανάγκη για ταυτότητα, σταθερότητα και κοινή πρόοδό. Αυτή η εσωτερική σύνδεση με τον τόπο, τη γλώσσα και τις παραδόσεις είναι έμφυτη, καθώς ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπάρξει πλήρως ανεξάρτητος από την κοινότητά του. Οι Έλληνες, υπήρξαν πάντοτε – απο τα αρχαία χρόνια έως σήμερα – ένας λαός που χαρακτηριζόταν ως τοπικιστής και ευπατρίδης με το ηθικό να βρίσκεται μονίμως ακμαιότατον. Παρόλα αυτά, στις μέρες μας παρατηρούμε πως το αίσθημα της αγάπης προς την πατρίδα φαίνεται να έχει χαθεί ή να έχει υποβαθμιστεί, μια τάση που συνδέεται άμεσα με τη διάχυτη αίσθηση εθνομηδενισμού και την απουσία πνευματικών και πολιτιστικών αξιών.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Άποψη μου είναι πως πολλοί κοινωνικοί και πολιτικοί παράγοντες συνέβαλαν σε αυτή την παρακμή. Η ταχύτατη παγκοσμιοποίηση, η ενίσχυση του ατομικισμού και η απομάκρυνση από την παραδοσιακή έννοια της κοινότητας έχουν επιτρέψει την ανάπτυξη τάσεων που θέτουν το προσωπικό όφελος πάνω από το συλλογικό καλό. Ο αθεϊσμός, ο οποίος προωθείται συχνά ως σύγχρονη στάση ζωής, έχει δημιουργήσει μια αποκοπή από τον θρησκευτικό και πνευματικό προσανατολισμό, αφήνοντας τον άνθρωπο να αντιμετωπίσει το υπαρξιακό κενό χωρίς υποστήριξη, ανεξαρτήτως θρησκείας.
Αυτή ηματική πνευματική παρακμή αποτυπώνεται στην απομάκρυνση από την τέχνη, τη μόρφωση και τον πολιτισμό, που πλέον αντιμετωπίζονται συχνά ως πολυτέλεια ή ακόμα και ως παρωχημένες έννοιες. Όσοι με διαβάζετε θα θυμάστε την σχετική μου ανάρτηση προ λίγων ημερών σχετικά με τις τέχνες και την μουσική. Για μένα η μουσική έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην κοινωνική παρακμή. Η τέχνη όμως, κάθε μορφής, οφείλει να προάγει την πνευματική εξέλιξη των ανθρώπων. Αν δε το κάνει είναι καταστροφική για την ψυχή των πολιτών. Η διατήρηση αυτών των στοιχείων που είχα αναφέρει στην παλιότερη μου ανάρτηση σχετικά με την τέχνη, Δεν είναι απλώς αναγκαία για την πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου, αλλά αποτελεί και άμυνα ενάντια στην πολιτιστική αποξένωση και την πτώση των κοινωνικών αξιών.
Ως εκ τούτου, θεωρώ, πως η αναβίωση της αγάπης για την πατρίδα αποτελεί έναν επιτακτικό δρόμο προς την επαναφορά της συλλογικής συνείδησης και της πνευματικής καλλιέργειας. Με την ενίσχυση των κοινών αξιών και την αναγνώριση της σημασίας της παράδοσης, η κοινωνία μπορεί να αντισταθεί στην αποξένωση και την ατομικιστική θεώρηση που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη εποχή.
Σκοπός πρέπει να είναι η καλλιέργεια μιας ειλικρινούς πατριωτικής παιδείας που θα ανυψώσει το αίσθημα της υπευθυνότητας, όχι μόνο απέναντι στον εαυτό μας, αλλά και απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, αποφεύγοντας την απώλεια ηθικών αξιών και την αναρχία που πηγάζει από την πλήρη έλλειψη πνευματικής καθοδήγησης.
Αυτό στις μέρες μας είναι και το πιο δύσκολο. Είναι δύσκολο διότι λείπουν απο την Ελλάδα οι φιλόσοφοι, λείπουν οι σύγχρονοι λογοτέχνες, συγγραφείς, ρήτορες, ευπατρίδες οι οποίοι θα συμβάλλουν στην ανύψωση και την καλλιέργεια του πνεύματος και του ηθικού των Ελλήνων.
Η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα έναν Λυκούργο για να την βάλει στον σωστό δρόμο και ύστερα έναν Σωκράτη, έναν Αριστοτέλη, έναν Άγι, έναν Λεωνίδα και έναν Αλέξανδρο για να κάνουν πράξη ξανά τις νέες οδηγίες του σύγχρονου αυτού Λυκούργου.
Υπάρχει ελπίδα για μια ακμάζουσα πολιτιστική αναγέννηση στην Ελλάδα, αλλά αυτή εξαρτάται από τη συλλογική προσπάθεια και τη συνειδητή επιλογή να επαναπροσδιορίσουμε αξίες και στόχους ως κοινωνία. Η Ελλάδα έχει βαθιές πολιτιστικές ρίζες και πλούσια παράδοση, που αποτελούν μια διαρκές σημείο αναφοράς και έμπνευσης. Οι Έλληνες θα πρέπει να επιστρέψουν στις ρίζες τους, στις παραδόσεις τους σε κάθε πτυχή της ζωής τους, ώστε να απεξαρτηθούν απο την Αμερικανοποίηση και την ξενοδουλία. Ωστόσο, για να ξεπεραστούν οι προκλήσεις και να γίνει δυνατή μια νέα πολιτισμική άνθιση, είναι σημαντικό να ενισχυθούν η παιδεία, η στήριξη στις τέχνες και η προβολή της ιστορίας με έναν τρόπο που να συνδέεται με το σύγχρονο παρόν.
Η ψηφιακή εποχή, παρά τις προκλήσεις της, μπορεί να λειτουργήσει ως εργαλείο για τη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού παγκοσμίως, προσφέροντας νέες πλατφόρμες και ευκαιρίες δημιουργίας. Αν στραφούμε σε αυτήν τη θετική προοπτική και στηρίξουμε τους νέους, τους καλλιτέχνες και τους πνευματικούς ανθρώπους, η Ελλάδα μπορεί να ξαναβρεί το δρόμο προς μια σύγχρονη πολιτιστική ακμή που να τιμά το παρελθόν, να δρα στο παρόν και να έχει όραμα για το μέλλον.
Υπάρχει ελπίδα, μην πέφτετε, ο Έλληνας δεν σέρνεται στο έδαφος. Είμαστε πολεμικός λαός και λαός φιλοσόφων. Το μόνο που χρειάζεται είναι να απομακρυνθείτε απο τον υλισμό και το «φαίνεσθαι» ώστε να αφοσιωθείτε στην ψυχή σας και το «ΕΙΝΑΙ». Η Ελλάδα θα ξαναβρεί την ισορροπία της, την μεσότητα της, οι Έλληνες θα επιστρέψουν στις ρίζες τους και η πατρίδα μας θα αναγεννηθεί. Θα παλέψω για την αναγέννηση της πατρίδας μου με όποιο όπλο διαθέτω και για όσο ζω. Ελπίζω να πράξετε το ίδιο.
