Η Βικτώρια βρέθηκε και πάλι στο επίκεντρο τραγικών γεγονότων που συγκλόνισαν την κοινωνία.
Δύο παιδιά, ηλικίας 12 και 15 ετών, έχασαν τη ζωή τους σε άγρια επίθεση με ματσέτες στο Cobblebank, ενώ λίγες ώρες αργότερα ένας άνδρας δολοφονήθηκε σε στοχευμένο περιστατικό πυροβολισμών στο κέντρο της Μελβούρνης. Τα περιστατικά αυτά δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ως απλές εξαιρέσεις· αποτελούν ανησυχητική ένδειξη μιας ευρύτερης αποσταθεροποίησης της δημόσιας ασφάλειας.
Σε τέτοιες στιγμές, η κοινωνία αναζητά σιγουριά. Η ευθύνη δεν ανήκει σε έναν μόνο θεσμό ή πολιτική παράταξη, αλλά μοιράζεται σε ολόκληρο το πολιτικό και θεσμικό σύστημα. Χρειάζεται ενότητα, αποφασιστικότητα και συντονισμός. Η αστυνομία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή και δικαίως ζητά να ακουστεί η φωνή της. Οι δικαστικές αρχές καλούνται να εφαρμόσουν νόμους που ανταποκρίνονται στις ανάγκες της εποχής. Η πολιτική ηγεσία, ανεξαρτήτως κόμματος, οφείλει να δώσει κατεύθυνση, να δείξει συμπόνια και να οικοδομήσει εμπιστοσύνη.
Η συζήτηση για το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί το έγκλημα δεν μπορεί να περιορίζεται σε στείρες αντιπαραθέσεις για τις ποινές ή τους νόμους περί εγγύησης. Ασφαλώς, η νομοθεσία πρέπει να εξετάζεται και να προσαρμόζεται.
Όμως η λύση δεν θα προκύψει μόνο μέσα από αυστηρότερες ποινές. Απαιτείται ένα πολυδιάστατο σχέδιο: πρόληψη της εγκληματικότητας, έγκαιρη παρέμβαση στις ευάλωτες ομάδες, στήριξη των οικογενειών και κοινοτήτων, και καλύτερη συνεργασία ανάμεσα σε σχολεία, κοινωνικές υπηρεσίες και τις αρχές ασφαλείας.
Η πρόσφατη τραγωδία υπενθυμίζει επίσης ότι η κοινωνική συνοχή δεν είναι δεδομένη. Όταν παιδιά χάνουν τη ζωή τους από τέτοιες επιθέσεις, η κοινωνία οφείλει να αναρωτηθεί για τα βαθύτερα αίτια: τι οδηγεί ανήλικους στη βία, πώς διαβρώνονται οι κοινότητες, ποιος είναι ο ρόλος των θεσμών πρόληψης. Η συζήτηση πρέπει να στραφεί όχι μόνο στο «πώς τιμωρούμε», αλλά και στο «πώς προλαμβάνουμε».
Το κύριο ζητούμενο είναι να σπάσει ο φαύλος κύκλος του φόβου. Αυτό απαιτεί καθαρό μήνυμα: η βία δεν έχει θέση στη δημόσια ζωή. Αλλά απαιτεί και πράξεις: ενίσχυση της αστυνομίας, στήριξη των νέων πριν παρασυρθούν σε επικίνδυνες επιλογές, και επενδύσεις στις τοπικές κοινωνίες.
Σε τελική ανάλυση, το πρόβλημα της βίας δεν μπορεί να λυθεί με βραχυπρόθεσμα μέτρα ούτε με πολιτικά συνθήματα. Χρειάζεται σχέδιο, συνέπεια και συνεργασία. Χρειάζεται να σταθούμε ως κοινωνία στο ύψος των περιστάσεων. Αυτό είναι το πραγματικό χρέος απέναντι στα θύματα και στις οικογένειές τους.
