Η Βικτώρια αντιμετωπίζει ένα κύμα εγκληματικότητας ανησυχητικών διαστάσεων.
Τα τελευταία στοιχεία της Αυστραλιανής Στατιστικής Υπηρεσίας δείχνουν αύξηση 15,7% στα ποινικά αδικήματα μέσα σε μόλις έναν χρόνο, με τις συνολικές παραβάσεις να εκτινάσσονται από τις 552.000 στα μέσα του 2024 στις σχεδόν 639.000 στα μέσα του 2025. Αυτό μεταφράζεται σε αύξηση 36% από το τέλος της πανδημίας. Οι αριθμοί δεν είναι αφηρημένοι – σημαίνουν περισσότερα κλεμμένα αυτοκίνητα, περισσότερες βίαιες διαρρήξεις, περισσότερα παιδιά με μαχαίρια και περισσότερες οικογένειες που ζουν με φόβο.
Το πιο ανησυχητικό είναι ο ρόλος των ανηλίκων δραστών. Περισσότεροι από 1100 κατ’ επανάληψη παραβάτες ηλικίας 10 έως 17 ετών ευθύνονται για πάνω από το 60% των εισβολών σε κατοικίες και σχεδόν το 50% των διαρρήξεων με βία. Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι ότι η παραβατικότητα των παιδιών 10–14 ετών αυξήθηκε κατά 11% σε μόλις έναν χρόνο. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η Βικτώρια κινδυνεύει να αναθρέψει μια «γενιά δραστών».
Οι νόμοι για την εγγύηση επίσης αποτυγχάνουν. Σχεδόν 10.500 παραβάτες παραβίασαν τους όρους εγγύησης τον τελευταίο χρόνο – το υψηλότερο ποσοστό της δεκαετίας – ενώ τα επαναλαμβανόμενα εγκλήματα αυξάνονται συνεχώς. Αν το ίδιο το σύστημα δικαιοσύνης δεν μπορεί να εφαρμόσει τους κανόνες του, τότε η εμπιστοσύνη του κοινού διαλύεται. Παράλληλα, η ενδοοικογενειακή βία έχει φτάσει σε ιστορικό ρεκόρ με περισσότερα από 106.000 περιστατικά. Καμία κοινωνία δεν μπορεί να θεωρείται ασφαλής όταν η βία στο σπίτι έχει τέτοια έκταση.
Όσο σοκαριστικά κι αν είναι τα στοιχεία, αποτελούν και μια έκκληση για δράση – όχι για πολιτική αντιπαράθεση, αλλά για ειλικρινείς λύσεις. Οι αυστηρότεροι νόμοι έχουν ρόλο, αλλά από μόνοι τους δεν αρκούν για να θεραπεύσουν βαθιές πληγές. Η κοινωνική ανισότητα, η διάλυση της οικογένειας, η απομάκρυνση από το σχολείο και η ανεργία των νέων αποτελούν σαφείς παράγοντες εγκληματικότητας. Όταν οι νέοι δεν βρίσκουν στήριξη, προοπτική και σκοπό, το έγκλημα γεμίζει το κενό.
Η Βικτώρια χρειάζεται μια διπλή στρατηγική. Πρώτον, να επαναφέρει την έννοια της λογοδοσίας. Η παραβίαση εγγύησης δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται επιπόλαια ούτε οι κατ’ εξακολούθηση παραβάτες να κάνουν «κύκλους» μέσα στο σύστημα. Οι κοινωνίες δικαιούνται αποτρεπτικές ποινές. Δεύτερον, να επενδύσει σοβαρά στην πρόληψη. Προγράμματα καθοδήγησης, καλύτερη ψυχική υγεία και πιο στενές σχέσεις μεταξύ σχολείων, οικογενειών και τοπικών υπηρεσιών μπορούν να σπάσουν τον κύκλο πριν αυτός ξεκινήσει.
Η πολιτειακή κυβέρνηση δεν μπορεί να προσποιείται ότι το πρόβλημα θα λυθεί από μόνο του. Ούτε μπορεί η Αστυνομία της Βικτώριας να επωμιστεί μόνη της όλο το βάρος. Κοινότητες, εκπαιδευτικοί, κοινωνικοί λειτουργοί και νομοθέτες πρέπει να ενώσουν δυνάμεις για να προστατεύσουν τόσο τη δημόσια ασφάλεια όσο και τις επόμενες γενιές.
Τα στατιστικά εγκληματικότητας είναι κάτι παραπάνω από αριθμοί. Είναι ένας καθρέφτης που δείχνει όχι μόνο παρανομία αλλά και θεσμική αποτυχία. Η Βικτώρια δεν πρέπει να αποδεχτεί αυτή την κατάσταση ως «νέα κανονικότητα». Ένα πιο ασφαλές και δίκαιο μέλλον είναι εφικτό – αρκεί οι ηγέτες να περάσουν από τα λόγια στην αποφασιστική δράση.
