Ο Τραμπ παρέδωσε στην Ε.Ε. το πτώμα της Ουκρανίας — και η Ευρώπη απάντησε «ευχαριστώ». Καμία επίσημη διαμαρτυρία, καμία αντίσταση. Το τίμημα της υποταγής: Η Ευρώπη συνένοχη στην παρακμή της. Μόνο μία λέξη: διαχείριση.
Μετά τον Nord Stream, μετά τα εκατομμύρια εκτοπισμένων, μετά την αποβιομηχάνιση των ίδιων των λαών τους, παραμένουν τόσο άτολμοι που δεν τολμούν καν να πουν στον Τραμπ ένα «όχι». Αυτή δεν είναι διπλωματία· είναι μια νεκρική πομπή για την Ευρωπαϊκή Ένωση, με επικεφαλής δειλούς.
Το λεγόμενο «ειρηνευτικό σχέδιο» του Τραμπ είναι ένα τσίρκο — κι όπως κάθε καλό τσίρκο, έχει σκοπό του την απόσπαση προσοχής, ενώ η πραγματική παράσταση εξελίσσεται αλλού. Η Ουάσιγκτον έχει τελειώσει με την Ουκρανία. Η στροφή προς την Κίνα έχει ήδη ξεκινήσει. Το μόνο που απομένει είναι να φορτωθεί στην Ευρώπη το σάπιο κουφάρι αυτού του αποτυχημένου πολέμου δι’ αντιπροσώπων, αφήνοντας το Λονδίνο και τις Βρυξέλλες να προσποιούνται πως ακόμη έχουν σημασία.
Και, όπως ήταν αναμενόμενο —και τραγικά— το αποδέχονται. Υπάκουα, χωρίς στρατηγική, χωρίς κυριαρχία, μόνο με το αντανακλαστικό της υπακοής και της διαχείρισης. Όχι δική μου λέξη — δική τους, όπως τη δημοσίευσε το Politico.
Ναι, διαχείριση. Όχι «αντίσταση», όχι «αντίρρηση», όχι «αντιπαράθεση». Μια λέξη που ανήκει σε νομικό εγχειρίδιο, όχι σε γεωπολιτική στρατηγική. Είναι η γλώσσα των γραφειοκρατών που διαχειρίζονται την ίδια τους την παρακμή — μιας ηπείρου που κάποτε καθόριζε την πορεία του κόσμου και τώρα αναρωτιέται απλώς πώς θα διαχειριστεί ευγενικά τα περιθώρια της δικής της παράδοσης.
Συναντιούνται στο Γιοχάνεσμπουργκ, εκδίδοντας ανακοινώσεις «ανησυχίας», ενώ ο Τραμπ τους φτύνει κατάμουτρα με τελεσίγραφα και προθεσμίες. Και το ονομάζουν αυτό διπλωματία. Χαμογελούν, ενώ εκείνος σκουπίζει το πάτωμα με την αξιοπρέπειά τους. Και η αλήθεια είναι — το αξίζουν. Κάθε εξευτελιστικό δευτερόλεπτο.
Αυτή είναι η ίδια Ευρώπη που έμεινε σιωπηλή όταν ανατινάχθηκε ο Nord Stream — το πιο στρατηγικό έργο στη σύγχρονη ιστορία της Γερμανίας — και ύστερα ευχαρίστησε τον επιτιθέμενο με νέες συμβάσεις LNG και χαρούμενη υποταγή. Η ίδια Ευρώπη που θυσίασε τη μεσαία της τάξη στο βωμό του «στηρίζουμε το Κίεβο», και τώρα κλαψουρίζει για ελλείμματα και «βιώσιμα πακέτα βοήθειας». Τόσο απελπισμένοι είναι, που ρισκάρουν την ίδια τη χρηματοπιστωτική τους σταθερότητα για να κατασχέσουν ρωσικά κρατικά κεφάλαια.
Το σχέδιο του Τραμπ περιλαμβάνει σημεία που η Ρωσία δεν θα δεχτεί ποτέ — και το γνωρίζουν όλοι. Αλλά η Μόσχα δεν θα το σκοτώσει. Δεν είναι αυτή η κίνηση. Η Ρωσία θα αφήσει τον Ζελένσκι και τους Ευρωπαίους να το κάνουν — δημόσια, προβλέψιμα, μοιραία.
Εδώ βρίσκεται η ιδιοφυΐα του σχεδίου. Ο Πούτιν το αποκάλεσε «καλή βάση». Όχι τέλειο, όχι τελικό — αλλά βάση. Μια λέξη που μεταθέτει το βάρος.
Τώρα, εκείνοι που θα απορρίψουν την ειρήνη ζητώντας ταυτόχρονα θέση στο τραπέζι του Πούτιν, είναι οι ίδιοι που φώναζαν «καμία διαπραγμάτευση» επί τέσσερα αιματοβαμμένα χρόνια. Τώρα, αυτοί που υπονόμευσαν τη διπλωματία, θα είναι οι ίδιοι που θα κηρύσσουν τον «κανόνα της διεθνούς τάξης».
Η Ρωσία αποχωρεί προβάλλοντας ως ώριμη μεγάλη δύναμη. Η Ευρώπη αποχωρεί εκτεθειμένη — όχι μόνο ως ηττημένη, αλλά ως υποκριτής.
Η Ουκρανία θυσιάστηκε — όχι από τη Μόσχα, αλλά από την ατλαντιστική ελίτ. Θυσιάστηκε για μια φαντασίωση. Θυσιάστηκε για να «αποδυναμωθεί η Ρωσία». Θυσιάστηκε για να καθυστερήσει ένα πολυπολικό μέλλον που ήδη έχει φτάσει.
Και ποιος ηγήθηκε αυτής της θυσίας; Το Λονδίνο — ο πράκτορας του χάους, η μαμή κάθε σύγχρονης καταστροφής στην Ανατολική Ευρώπη. Ήταν η Ντάουνινγκ Στριτ που υπονόμευσε τη συμφωνία της Κωνσταντινούπολης. Η MI6 που συνέβαλε στη δημιουργία του σχεδίου «Spiderweb». Η Βρετανία που είπε στον Ζελένσκι «πολέμησε μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό» — και η Ε.Ε. χειροκρότησε σαν εκπαιδευμένη φώκια.
Αυτό δεν είναι επιστροφή της διπλωματίας. Ναι, οι ΗΠΑ και η Ρωσία ξαναμιλούν — κι αυτό κάτι σημαίνει — αλλά η στιγμή αυτή δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανακατανομή της αποτυχίας.
Η αποτυχία αυτή επιστρέφει τώρα στην Ευρώπη σαν ένα φλεγόμενο χαρτοφύλακα που κανείς δεν θέλει να ανοίξει. Ο Τραμπ δεν ενδιαφέρεται αν το σχέδιό του αποτύχει — κι εκεί βρίσκεται η ιδιοφυΐα του. Κερδίζει τα πρωτοσέλιδα ως «ειρηνοποιός», μπορεί να πει «προσπάθησα», και αποχωρεί, ενώ η Ευρώπη κληρονομεί τον πόλεμο, το χρέος, την κλιμάκωση χωρίς το Άρθρο 5, τους μετανάστες, τις κηδείες, την ντροπή.
Ας διαχειριστούν, λοιπόν. Ας διαχειριστούν την ασημαντότητα και τον εξευτελισμό τους. Ας κουβαλήσουν το φάντασμα του πολέμου που οι ίδιοι απελευθέρωσαν.
Η Ρωσία θα τους ξεπεράσει όλους.
